พระอภิญฺญูถูกฉุดกายแปลก ภาค 4 : หน้า 204/304

ประโยค - พระอภิญฺญูถูกฉุดกายแปลก ภาค 4 - หน้าที่ 202 ไปยังถ้ำนันนะเล เทพบา เห็นท่านกำลังเดินมา คิดว่า "พระเจดีย์ นี้ จักเป็นผู้ อันใด ๆ นินฺทํดูในแน่นแท้ ท่านจงจักไปในวันรุ่งนี้หรือรวมนี่." [เทพบา คิดอยู่อย่างให้กายไปจากที่นั่น] เมื่อเวลาเล่ามาถึงดวงล่วงไปแล้วอย่างนี้ เทพบา คิดว่า "ภิญฺญูนี้ เห็นกายอยู่ในนี้จริง ๆ สันภายในฤดูฝน ก็กระที่รักับ บุตรน้อยทั้งหลายอยู่ในนั้นเดียวกันกับผู้สี่สือ เป็นการทำได้กะ; องัง เราไม่อาจจะกล่าวภิญฺญูว่าคำจงออกไปเสีย ดังนั้น, ควรึ อยู่ด้วยทิพย์ญาณ ก็งไม่เห็นความพลาดในศิลาของท่าน ตั้งแต่ เวลาอุปมาเที่ยง, จึงคิดว่า "สี่ของท่านบริสุทธิ์ เราจักทำเหตุบาง อย่างนั้นเดียว ให้ความเสื่อมเสียเกิดขึ้นแก่กัน" ดังนั้น แล้ว จง (เข้า ไป) สงในสรีระของบุตรคนใหญ่ของอุปสิกา ในตรงอุจฉากามิ ดิด คอแล้ว นัยต์ตึง ๒ ของบุตรนั้นเหลือแล้ว น้ำลายไหลออก จากปาก, อุปสิกา เห็นบุตรนั้นแล้ว ร้องว่า "นี้อะไรกัน?" ครั้นนั้น เทพบา มิรุไม่ปรากฏ กล่าวะอุจฉาสนั้นอย่างนี้ ว่า "บุตรนั้นจำนับไว้แล้ว, เราไม่มีความต้องการแม่ด้วยผลกรรม, แต่ท่านจงขอจะเอามือเครื่องพระเจดีย์ผู้เข้าถึงครกของท่านแล้ว เอา ชะเอามือเครื่องนั้นทอดน้ำมันแล้ว จงให้แก่มครูนี้โดยวิธีื่นตำดิถิด, เมื่อ ทำอย่างนี้ เราจักปล่อยบุตรนี้." อุปสิกา บุตรนั้น จงฉิบายหายหรือ ตายไปก็สุดแต่เถิด, ฉันไม่