ประชิโกฏ - พระเวิมปัจจุบันน้ภาเลค ๙ : หน้า 19/304

ประชิโกฏ - พระเวิมปัจจุบันน้ภาเลค ๙ - หน้า ที่ 17 ถึงความเกิด ความแก่ ความเจ็บ และความตายแท้ จะนั่นจึงเป็นผู้ ชื่อว่าขี่ชัฏฐ์ชาติและชรา บทว่า ปะซะ เป็นดัง ความว่า สัตว์เหล่านี้เป็นอุปัตถัมภ์ที่ ถึงซึ่งอันว่า " คติทาน" (ความดิ้นรน) เพราะทำซึ่งความสะดุ้ง แวดล้อม คือหอมกลิ่นแล้ว บทว่า พะโต ความว่า (สัตว์เหล่านั้น) ย่อมกระเสือก กระสน คือ หวาดกลัว ดูกระต่ายตัวนี้น่าพรานดักไว้ในปะนะนั้น บทว่า สิโยชนสุขุตฺฏา ความว่า สัตว์ทั้งหลายเป็นผู้ อันสังโโยน ๑๐ อย่าง และก็เศษเครื่องอ์ีอาระเป็นต้นผูกไว้แล้ว หรือเป็นผู็ตกแล้วในสังโโยชนั้นนั้น บทว่า จิยย ความว่า สัตว์ทั้งหลาย ย่อมเข้าถึงทุกข์นี้ ชาติเป็นดังรำไปสลานา คือคลอดระยะกายยาว บทว่า ตสฺม สเป็นดัง ความว่า เพราะสัตว์ทั้งหลายอุ่งปัตหาตา ซึ่งทำความสะดุ้งฉันไว้ คือ จริงรัดไว้แล้ว, จะนั่น เมื่อกิฏิปรารถนา หวังอยู่ชงรรมที่สนาณนั้น คือพระนิพพานอันเป็นที่ไปปราศจากโลกล มิราเป็นดังเพื่อน พิงบรรเทา คือทั้งขบไว้ นำออกงันเสี้ยงต้นหาบ ทำความสะดุ้งนั้น ด้วยพระอาระทัดรรมกอนเดียว ในกาลบรรเทนะ ชนเป็นอันมาก บรรลุอร่อยผลทั้งหลาย มี โสดาปฏิวิมันต์เป็นดัง นางลูกสุกรแม่นั้นแฉ จูติจากอัตตภาพนั้นแล้ว เกิดในราษ- ตระกูลในสุวรรณภูมิ, จูติจากอัตตภาพนั้นแล้ว เกิดในกรุงเทพพาราณสี