พระอิฐบรรทุกถูกผุแต่งภาค ๙ - ความสำคัญของการพูดจา : หน้า 221/304

ประโยค - พระอิฐบรรทุกถูกผุแต่งภาค ๙ - หน้าที่ 219 คำระคายรุน คำหยาบคายมันเทียม ชื่อว่าย่อมไม่มีแม้พระฉัตรนาสพ เพราะ ว่าบุรของเรากล่าวออกอย่างนั้น ด้วยอาณาจักแห่งความเคยชิน เมื่อจะ ทรงแสดงธรรม จึงตรัสพระคาถานี้ว่า: "ผู้ใด พึงกล่าวอื้อคำอันไม่ระคายดู อินจะรู้กันได้ เป็นคำจริง อันเป็นเหตุไม่ยังใคร ใคร เรียกผู้นั้นว่า เป็นพรหมฉบับ." [แสดงความคิดเห็น] บรรดาบทเหล่านั้น ว่า ออกจากสู้ ได้แก่ คำไมท์ยะม ว่า วิญญาณปี ได้แก่ ให้รู้เนื้อความกันได้. ว่า สละ ได้แก่ เป็นเนื้อความอันจริง. ว่า นาคสินะ เป็นนั้น ความว่า บุคคลไม่พึงรู้บุคคลลื่น ให้ช่องใจด้วยอาณาแห่งการให้เขาโกรธ ด้วยถ้อยคำอันใด, ธรรมดา พระฉัตรนาสพ พึงกล่าวถ้อยคำเหล่านั้นนั่นและ; เหตุนี้นั้น เราจึง เรียกผู้นั้นว่า เป็นพรหมฉบับ. ในกลบทเทศนา ชนเป็นอันมาก บรรลุอร่อยผลทั้งหลาย มี โสดาปิตผลเป็นฉัน ดังนี้แล. เรื่องพระปลิวว่านวังเถอะ จบ.