การสำรวมในอภิญญา : หน้า 74/304

ประกอบ - พระวิชามีฤทธิ์กายแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 72 [แก้ฮรรจ] พึงทราบว่านิเปนในบทว่า อญฺญาเปนต้น ในพระคาถานั้น ดังต่อไปนี้:- ก็ในกาลใด รูปมํ ฆ่าสุขในจักสรรของภิญญา ใน กาลนั้น เมื่อภิญญาไม่บังดในอารมณ์ที่นาบปรกติ ไม่บังเศร้าใน อารมณ์ที่ไม่นบังปรกติ ไม่งังความหลงให้เกิดขึ้นในเพราะความ เพิงสิ่งอันไม่สำรวม ความสำรวม คือ ความกัน ได้ก่อนความปิด หมายถึงความคุ้มครอง คือว่า เป็นภิญญานิเปนภิกษุท่านแล้วในเวลานั้น; ความสำรวมทางจักษุนันเห็นนานั้น ของภิญญานั้น เป็นคุณยังประโยชน์ ให้นำรื อ. นัยแมในวารอันมีโสมดาวเป็นต้น ก็เหมือนกับนั่นนี้. ก็ความสำรวมหรือความไม่สำรวม ย่อมไม่เกิดในวารทั้ง หลายมัจฉาทิวาวเป็นต้นเลย แต่ความสำรวมหรือความไม่สำรวมนี้ ยอมได้ในวิธีแห่งชวนด้านหน้า; จริงอยู่ คือ "ความไม่เชื่อ ความไม่ทนทาน ความเกียดคร้าน ความหลงลืมสติ ความไม่รู้" ย่อมได้ในอุกุศลวิธี. ความสำรวม เมื่อเกิดขึ้นเป็นนกศรรธรรม ๕ อย่างนี้ คือ "ความเชื่อ ความอดทน ความเพียร ความมะสิกได้ ความรู้" ย่อมได้ในกุศลวิธี. ก็ปลาทากายดี โจปกายดี ย่อมได้ใน ๒ บทนี้ ว่า "อาหารนี ลักโรค" ก็ว่าปลาทากายและโจปกาย แท้ง ๒ นั้น คืออาหารนั่นเอง ในวารทั้ง ๒ นั้น พระผู้พระภากรสร้างความสำรวมและความ