เรื่องวิภัณฑ์ภิกขุ : หน้า 22/304

ประโยค - พระรม์บาปกปิผู้เก็บแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 20 ๓. เรื่องวิภัณฑ์ภิกขุฯ [๒๔๒] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวท วัน ทรงปรารถนา วิภัณฑ์ดิกขุ รูปหนึ่ง ครัสพระธรรมเทสนานิว่า “โย นิพีพุนฺโธ” เป็นต้น. [เธอ dip ออกไปทำโจรกรรมเลี้ยงชีพ] ได้รู้ว่า กิทธุุหนึ่ง เป็นสัตว์ร้ายที่หักของพระมหากัสสปะ แม้ยังมา๔ ให้เกิดขึ้นแล้ว เห็นรูปผมอันเป็นวิสกฏ (ขัณฑ์) ในเรือนของนายช่างทองผู้เป็นลูกของตน มิจฉาปฏิหทธ์ในรูปภัม นั่น สึกแล้ว. ต่อมา เพราะความเป็นผู้ถือผู้อื่น เวฤมนะขึ้นไม่อาจพูดไม่ ปราณาถกทำงานาราา ออกเสีงจากเรือน เข้าที่เลี้ยงชีพอยู่ด้วย โจรกรรม เพราะการคลุกคลีด้วยมิตรชั่ว. ต่อมา ในวันหนึ่ง พวกรรุ่งจับเขาได้แล้ว มัดแขนไฟหลัง ผูกอย่างมั่นคง เขียนด้วยหวายทุก ๆ ทาง ๔ แพร่ง แล้วนำไปส่ง- ตะแลงแกง. พระเจอ เขาไปเพื่อที่อับนวดๆด เห็นเขาดูพวกคราชบุญ นำไปโดยประคั่นทักษิณ จึงขอให้พวกรรุ่งผ่อนเครื่องจงจำ ให้หย่อนแล้ว พูดว่า “เธอจงละลิกถึงกับมุตตานี้เธอเลยสั่งสมแล้ว * พระมหาโข ป. ธ. ๖ วัดบรมวาส (ปัจจุบันเป็นที่พระอุราพรัง) แปล. ๑. ภิกษุผู้นมุไปผิด (สก)