พระธัมม์ทัณฑ์ภาค ๙ ตอนที่ 139 : หน้า 141/304

ประโยค - พระธัมม์ทัณฑ์ถูกแปล ภาค ๙. หน้าที่ 139 พระเณร อยู่ในที่นั้นเป็นภูษามาลนานนั้นประมาณถึงเดือน แล้วลาพวกอาญาต้องของเธอว่า "พวกฉันจักเฝ้าพระศาสดา" ดังนี้แล้ว ไปทางอากาศ ลงที่กระอ้อนอันอยู่ในป่า ในวันดังประเทศ. [พระเณรปรารถนาความเพียรเสมอ] ก็พระเณร แม้ตามปกติเป็นผู้ปรารถนาความเพียร, เมื่อท่านกำลัง จงรออยู่ในนั้น ในคืนแรกและในคืนต่อมา ลามในท้องตั้งขึ้นแล้ว. ครั้งนั้น สามเณร เห็นท่านลำบาก จึงเรียนถามว่า "ท่าน ขอรับ โรคอะไร ? ขอมเสียคุณท่าน." พระเณร ลมเสียท้องเกิดขึ้นแก่นั้นแล้ว. สามเณร. แม้นในก่ออื่น ลมเสียท้องเคยเกิดขึ้นหรือ ขอรับ. พระเณร. เอก ผู้มีอายุ สามเณร. ความสบาย ย่อมมีด้วยอะไรล่ะ ? ขอรับ. พระเณร. เมื่อฉันได้ดื่มจากสระอโนดก ความสบายย่อมมี ผู้มีอายุ. สามเณร. ท่านขอรับ ถ้ากระนั้น กระผมจะนำมา (ถวาย). พระเณร. เธอถืออาญา (นำมา) หรือ ? สามเณร. สามเณร. อาจอยู่ ขอรับ. พระเณร. ถ้ากระนั้น นคราชชื่อเป็นนก ในสระอโนดก ย่อมรู้จ้ะนั่น, เธอจงบอกแก่นคราชนั้น แล้วนำขวดน้ำมีบวดหนึ่ง มาเพื่อประโยชน์แก่การประกอบยาเกิด. เธอรำว่า "ดีละ" แล้วไหว้พระอัปชาฏะ เหาะขึ้นสู่หาส