บทสนทนาของท้าวสักกะและพราหมณ์ : หน้า 214/304

ประโยค - พระอิฐมุทัศถูกแปลภาค ๑๘ หน้าที่ ๒๑๒ [ท้าวสักกะปลอมเป็นพราหมณ์เก่ามาจมพราหมณ์นี่] ครั้งนั้น อนุสรณ์ของท้าวสักกะแสดงอาการร้อนแล้ว เพราะ เหตุส่วนคุณของสามเณรเหล่านั้น เขาเผอรอรไคร่ครวญอยู่ ก็ ทราบความสำเนารเหล่านั้นดั่งดั่งแต่เช้า ทรงดำริว่า "การที่เราไปนั่นในวังคร" จึง (แปล) เป็นพราหมณ์แต่ครำคร่า เพราะชรา ประทับนั่งอยู่อนอสนะที่ศิลปพรหมมั้งทั้งหลาย ใน โรงสวดของพราหมณ์นั้น แล้วชาวท้าวสักกะนั่นแล้วคิด ว่า "คราวนี้พราหมณ์จงเราจักพอใจ" กล่าวว่า "มาเกิดท่าน, พวกเราจักไปสู่เรือน" ได้พาท้ายรอครื่นแล้ว พราหมณ์ พอเห็นท้าวสักกะนั่นเท่านั้น มีใจดีแล้ว ลาด เครื่องลาดบนอนสนะ ๒ (ช้อน) ในที่ดีดั่งกล่าวว่า "พระผู เป็นเจ้า เชิญท่านนั่งบนเครื่องลดนี้เถิด." ท้าวสักกะ เสด็จเข้าไปสู่เรือน แล้วไหว้สามเณรทั้ง ๔ รูปด้วย เบญจรงคประณีต แล้วจึงประทับนั่งโดยลำดับที่พื้นท้ายอนะของ สามเณรเหล่านั้น ครั้งนั้น พราหมณ์ เห็นท้าวรอแล้วกล่าวว่า "แย่ จริง พลามณีท่านนำนามแล้ว ท่านพาพราหมณ์บ้าไม่นาม (อีก), พราหมณ์นั้น เที่ยวไหว้สามเณรปุนหลานของตนได้; ประโยชน์อะไร ด้วยพราหมณ์นี้ ท่านจงขับไล่พราหมณ์นี้ออกไปเสีย" พราหมณ์ แปล่งนั้น ถูกเขาจับอีกอัน ที่มีอัน ที่กั้นรั้ง ลุตครำออกไป อยู่ ก็ยังไม่ปรารถนามแม่เพื่อจะลูกจัน