พระธัมม์ทัศนะฉบับแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 167 : หน้า 169/304

ประโยค - พระธัมม์ทัศนะฉบับแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 167 พรหมมันผู้เป็นนิรันดรสพันนั่น, ที่แท้ ย่อมเป็นความประเสริฐอันมีประมาณ ยิ่งที่เดียว. บทพระคาถากว่า ยาทันติอโร มนโท มนโท ปิยหนิ คำว่าก็ ความเกิดขึ้นแห่งความโกรธ ชื่อวา อารมณ์เป็นที่รักแห่งใจ ของ บุคคลผู้มากโกรธ, ก็บุคคลผู้นั้นจะผิดในมรรคาในคดีดี ใน พระพุทธเจ้าเป็นต้นดี ก็เพราะอารมณ์เป็นที่รักเหล่านั้น, เหตุนั้น ความเกียรติแห่งใจจากอารมณ์เป็นที่รักเหล่านั้น คือ ความน่มชีวิตอัน เกิดขึ้น อยู่ ด้วยอำนาจความโกรธ ของบุคคลผู้นั้นได้, ความ เกียรตินั้น ย่อมเป็นความประเสริฐไม่น้อย. ในอัตสัมปุปผุด้วยความโกรธ ชื่อว่า หัสสมโม, ใจอัตสัมปุปผุ ด้วยความโกรธของเขานั้น เมื่อถึงความอ่อนชั้นด้วยความอันมรรคร ชื่อ ว่าย่อมกลับได้จากวัฏฏ์ฏุji สองบทว่า โโต โโต ความว่า วัฏฏุกับแม้ทั้งสิ้น ย่อม กลับได้เพราะวัฏฏัน ๆ นั่นแหละ. ๑. มิติของข้เจ้าก็ทั้งหลายว่า บาปพระกาถก็น่า พราหมณ์สุดสายกถิกา เสอยโย ความว่า ธรรมอันเกิดขึ้นในอดีตหลาย เป็นฝ่ายปฏิบัติ ของว่า ธรรมเป็นที่รักแห่งใจ ในพระคาถานี้ ก็พระมหาณีย ย่อมปรารถนาเพื่อจะจงเวรตอบ ด้วยสามารถแห่งธรรม อันเป็นที่รักเหล่านั้น การไม่เกียรติคนไม่งามใจจากธรรมอันเป็นที่รักเหล่านั้น, เป็น ความประเสริฐดุนหน่อยหามิได้ คือ ไม่ประเสริฐมีประมาณนึง, แก่กลับส่งเสริม สมรรถภาพเพื่อจะจงเวรตอบแก่พวกคนพล. บทว่า ย เป็นอริยปรามาส.’