พระนิพนธ์กลอนผู้มีปราโมทย์ : หน้า 127/304

ประโยค - พระนิพนธ์ฉบับถูกต้องแปลภาค ๙ - หน้าที่ 125 "ภิญญุมากด้วยปราโมทย์ เลื่อมใสแล้วในพระพุทธศาสนา พึงบรรลุสัมบุตร เป็นที่เข้าใจในสงบ สั่งขรา เป็นสุข." [แก้ อธาร] พึงทราบเนื้อความแห่งพระถกนนั้นว่า :- ภิญญุมากด้วยปราโมทย์ แม้โดยปกติ ย่อมปลุกความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา, ภิญญานั้น เลื่อมใส (ในพระพุทธศาสนา) แล้วอย่างนั้น พึงบรรลุพระนิพานในพระพุทธศาสนา อันได้ชื่อว่า " สันติภาพ เป็นที่เข้าไปสงบสังขาร เป็นสุข." ก็แลพระศาสดา ครับรัชพระคาถานี้แล้ว ทรงหยิบยดพระหนด ได้รัชพระคาถานี้แห่พระวักกลิธะว่า :- " มาเถิด วักกลิ เธออย่ากลัว จงแลดูพระดกตดก, เราจักยกยอขึ้น เหมือนบุคคลพระยุงช้างตัวบวมใน เปิดคอมนี้นะนั้น, มาเถิด วักกลิ เธออย่างกลัว จงแลดูพระดกตดก, เราจักยอขึ้นเหมือนบุคคล ที่ช่วยพระจันทร์ที่ถูกเราจับ จนแล้ว." ท่านยังปิดอย่างแรงกล้าให้เกิดขึ้นแล้วว่า " เราได้เห็นพระทศกัลแลแล้ว และได้คำร้องเรีอยว่า ' มาเถิด ', จึงคิดว่า " เราพึ่งไปอดายทางไหน หนอ ? " เมื่อไม่เห็นนางเป็นทีไป จึงอเศรนั้นไปในอากาศในที่เฉพาะ พระพักตร์พระทศกัล เมื่อท่าแรกตั้งอยู่ภูเขานั้นแล, นักถึงพระ