พระธรรมปิฎกอธิษฐานแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 144 : หน้า 146/304

ประโยค - พระธรรมปิฎกอธิษฐานแปล ภาค ๙ - หน้าที่ 144 ให้แล้ว กระผมจึงนำมา. พระเถระ ทรรว่า "ขึ้นชื่อว่าการกล่าวคำเท็จของสามเณร ผู้เป็นฉันทะแส มีo ไม่มี" จึงดื่มน้ำแล้ว อาพาธของท่านสงบลง ในขณะนั้นเอง. นาค กล่าวจะพระเถระอีกว่า "ท่านผู้เป็นอธิษฐานข้าพเจ้าเป็นผู้ อันสามเณรให้หมู่เทพทั้งหลายประจงกันให้ อายแล้ว ข้าพเจ้าอัดผ้า หยิบบของเธอ หรือจองเธอที่เท้า และวางไปที่ฝั่งแม่บ้านบ้างโบ้น." พระเถร กล่าวว่ากว่า "มหาวาย สามเณรมีอานุภาพมาก ท่าน จำไปไม่สามารถเพื่อสู้รับสามเณรได้; นางจึงให้สามเณรนั้น อดโทษ แล้วกลับไปเสียเถิด." [พระยานาคของบ่าวสามเณร] พระยานาคนั้น ยอมรับอานุภาพของสามเณรแม่เอง, แต่คิดคาม มาตามความละอาย. ลำดับนั้น พระยานาค ให้สามเณรนั้นอดโทษตามคำของพระ เถระ ทำความชอบพอกันฉันมิตรกับเธอ จึงกล่าวว่า "จำเดิมแต่ กลนี้ เมื่อความต้องการตั้งน้ำในสระอิโดคดีอยู่, กิจด้วยการ มาแห่งพระผู้เป็นเจ้า ย่อมไม่มี พระองค์เป็นเจ้าพิงส่ง (ข่าว) ไปถึง ข้าพเจ้า, ข้าพเจ้าเอง จักนำมาวาย" ดังนี้แล้ว หลิกไป. แม้พระเถระ ก็พาสามเณรไปแล้ว. พระศาสตด ทรงทราบความมาแห่งพระเถระแล้ว ประทับนั่ง ทอดพระเนตรกรรมมาแห่งพระเถระบนปราสาทของมิคารมารดา. ถึง