ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประชโฆษ - พระธรรมปาฐิโรคุตฺโตภาค ๔ - หน้าที่ 156
4. เรื่องพรหมคุณใดคนหนึ่ง [๒๒๓]
[ข้อความเบื้องต้น]
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวหา ทรงปรารภพรหมคุณ
คนใดคนหนึ่ง ตัสสะธรรมนามว่า "มายุ" เป็นต้น.
[พรหมมณูฐาถามเรื่องพรหมนฺกะพระศาสดา]
ได้ยินว่า พรหมนฺนั้น คิดว่า "พระศาสดา ตรัสเรียกสาวก
ของพระองค์ว่า "พรหมคุณ," ส่วนเรา เป็นพรหมนฺโดยชาติละติและ
โคด, การที่พระองค์จะตรัสเรียกเราอย่างนันบ้าง ควร" เขาเข้าไป
เฝ้าพระศาสดา ทูลถามเนื้อความนั่นแล้ว.
พระศาสดา ตรัสว่า "เรามิได้เรียกบุคคลว่า "พรหมนฺด้วย
เหตุว่าชาติและโคด, แต่เราเรียกบุคคลผู้นบรรลุประโยชน์อันสูงสุด
นันเท่านั้น (ว่เป็นพรหมนฺด) ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ยากว่า:-
"เรายิยบุคคลผูมีความเพ่ง ผู้ปราศจากกิเลส
อยู่แต่ผู้เดียว มีจิตอันกระทำแล้ว หฤทสะแ
มีได้ บรรลุประโยชน์อันสูงสุดแล้วนั่นว่าเป็น
พรหมนฺด."
[[แก้รร]]
บรรดาบุคคลนั่น นั่นว่า มายุ เป็นต้น ความว่า เราเรียก
บุคคลผู้อยู่ด้วยมาน ๒ อย่าง ผู้ปราศจากกุศล ด้วยสุขสิตาม อยู่แต่
* พระมหาชาลี ป. ช. ๓ วัดบรมวินาวาส แปล.