วินัยของอริยบุคคล : หน้า 57/397

บทที่ ๒ วินัยของอริยบุคคล พระธรรมเทศนาที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสแสดงแก่สิงคาลกะ ใน เช้าวันนั้น มีสาระสำคัญดังต่อไปนี้ “...คหบดีบุตร อริยสาวกละกรรมกิเลส ๔ ได้แล้ว ไม่ทำบาป กรรมโดยเหตุ ๔ ประการ และไม่ข้องแวะทางเสื่อม 5 ประการ แห่ง โภคะทั้งหลาย อริยสาวกนั้นเป็นผู้ปราศจากบาปกรรม ๑๔ ประการ นี้ แล้ว ชื่อว่าเป็นผู้ปิดป้องทิศ 5 ย่อมปฏิบัติเพื่อครองโลกทั้งสอง ทำให้ เกิดความยินดี ทั้งโลกนี้และโลกหน้า หลังจากตายแล้ว ย่อมไปเกิดใน ๔๓ สุคติ โลกสวรรค์” เพื่อทำความเข้าใจพระธรรมเทศนาที่ยกมานี้ให้ถูกต้อง จึงควร มีความเข้าใจค่าศัพท์ต่อไปนี้ให้ถูกต้องตรงกันเสียก่อน คือ ๑. วินัย คำว่า วินัย ที่ปรากฏในคัมภีร์พระพุทธศาสนา มีความหมายแตก ต่างกันอยู่บ้าง ซึ่งอาจสรุปรวมได้ว่า วินัยคือกฎระเบียบหรือกติกา สําหรับ ควบคุมความประพฤติทางกายและวาจาของบุคคล เพื่อยกตนเองขึ้นสู่ ความดีงามและความบริสุทธิ์ด้วยประการต่าง ๆ ซึ่งในที่สุดจะก่อให้เกิด ประโยชน์ อย่างกว้างขวางแก่สังคมส่วนรวม ๓ ที. ปา, มจร. ๑๑/๒๔๔/๒๐๐