บทที่ ๗: ความสัมพันธ์ระหว่างนายจ้างและลูกจ้าง : หน้า 233/397

บทที่ ๗ ทางกายและวาจาของนายจ้างประเภทนี้ ย่อมก่อให้เกิดความรู้สึกไม่พอใจ เกลียดชัง โกรธแค้น หรือถึงขั้นอาฆาตพยาบาทให้แก่ลูกจ้าง นายจ้างที่มีลักษณะมิตรเทียม ย่อมเป็นผู้โหมกระพือมิจฉาทิฏฐิ ของเหล่าลูกจ้างให้รุนแรงยิ่งขึ้น และรอเวลาระเบิดออกมาเป็นพฤติกรรม ที่จะก่อให้เกิดความเดือดร้อนแก่ทั้ง ๒ ฝ่าย อาจกล่าวได้ว่านายจ้างที่ เป็นมิจฉาทิฏฐินั้น นอกจากตนเองจะก่อบาปโดยตรงแล้ว การกระทำของ เขายังบีบคั้นลูกจ้างให้คิดก่อกรรมทำเข็ญเพื่อตอบโต้อีกด้วย เป็นการผูก เวรกันไม่รู้จักจบสิ้น ๒) ปล่อยข่าวทําลายนายจ้าง ลูกจ้างที่เกลียดชังนายจ้างมิจฉา ทิฏฐิอาจมีวิธีแก้แค้นนายจ้างโดยวิธีแนบเนียน เช่นซุบซิบนินทานายจ้างให้ เสียหาย ปล่อยข่าวเพื่อให้กรรมการของบริษัทหรือองค์กรแตกกัน ปล่อย ข่าวเพื่อทำลายคุณภาพของสินค้า หรือผลิตภัณฑ์ของบริษัท บางรายอาจ นําความลับของบริษัทไปเปิดเผยกับคู่แข่งของนายจ้าง เป็นต้น ๓) ทําลายผลประโยชน์ของนายจ้าง ลูกจ้างที่ขาดหิริโอตตัปปะ ย่อมมีวิธีตอบโต้เจ้านายที่เป็นมิจฉาทิฏฐิได้อย่างกว้างขวาง วิธีการตอบโต้ จะมีความรุนแรงหรือเลวร้ายเพียงใดย่อมขึ้นกับแรงแค้นของพวกเขา ต่อไปนี้เป็นตัวอย่างพฤติกรรมของลูกจ้างใช้ทําลายผล ประโยชน์ของนายจ้างที่ปรากฏขึ้นบ่อยๆ - นัดหยุดงานประท้วง ซึ่งเป็นวิธีการทำลายผลประโยชน์ของ นายจ้างอย่างหนึ่ง - ลอบทำร้าย หรือฆาตกรรมนายจ้างที่ไล่ตนออกจากบริษัท ลอบฆาตกรรมหัวหน้าหน่วยงานที่ปลดตนออกจากตำแหน่ง เอาสูตรในการผลิตของบริษัทไปขายให้กับคู่แข่งของนายจ้าง - ใช้ทรัพย์สิ่งของของบริษัทอย่างไม่ประหยัด โดยจงใจจะให้ บริษัทได้รับความเสียหาย ๒๑๙