ความสำคัญของศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ : หน้า 69/397

บทที่ ๒ เพราะทั้งๆ ที่มีร่างกายเป็นมนุษย์ แต่มีพฤติกรรมเยี่ยงสัตว์ร้าย เมื่อละ โลกไปแล้ว ย่อมหวังไม่ได้เลยว่าจะได้กลับมาเกิดเป็นคนอีก ถ้าไม่ตก อย่างดีก็คงจะได้มาบังเกิดเป็นสัตวโลกที่มีรูปร่างเป็นดิรัจฉาน เพราะเขาได้ทำลายต้นทุนแห่งความเป็นมนุษย์ของเขาด้วยน้ำมือของเขาเอง นรกหมกไหม้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้ารวมทั้งพระอริยสาวก ผู้บรรลุญาณระดับสูง ได้รู้ได้ เห็น และมีความเข้าใจในเรื่องนี้ดี พระพุทธองค์จึงตรัสว่า สฺสปฏิลาโภ” " “การได้อัตภาพร่างกายเป็นมนุษย์นั้นเป็นของยาก กิจโฉ มนุ ตรงกันข้าม ผู้ที่มีอริยวินัยควบคุมกรรมกิเลส ๔ ได้ หรือเรียก ว่าผู้ปราศจากกรรมกิเลส ๔ เป็นผู้บริสุทธิ์ สามารถรักษาต้นทุนความ เป็นมนุษย์ไว้ได้เป็นอย่างดี จึงชื่อว่าเป็นคนดี มีความสำนึกรับผิดชอบต่อ ศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของตนเอง ดังนั้น คุณสมบัติของคนดีอันดับแรก คือ ความมีสำนึกรับผิด ชอบต่อศักดิ์ศรี แห่งความเป็นมนุษย์ของตนเอง ธรรมชาติของใจคน ม การที่บุคคลจะสามารถละกรรมกิเลส ๔ ได้ จนเป็นผลให้ เกิดความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของตนเองนั้น มี รากฐานสำคัญมาจากใจ ดังนั้น จึงควรทำความเข้าใจกับ “ธรรมชาติของ ใจคน” สักเล็กน้อย คนเราจะดีหรือร้าย จะสุขหรือทุกข์ จะน่ารักหรือน่ารังเกียจ นั้นอยู่ที่ใจ ถ้าใจคิดดี การพูด การกระทำก็พลอยดีตามไปด้วย จึงเป็น ๗ พุทธวรรควรรณนา ขุ.ธ.มก. ๔๒/๒๔/๓๒๙