ข้อความต้นฉบับในหน้า
บทที่ ๙
อริยวินัย
เนื่องจากข้อวินัย หรือข้อปฏิบัติเพื่อควบคุมกายวาจาใจ ใน
พระสูตรนี้ มุ่งฝึกอบรมผู้คนให้เป็นคนดี มีความสุข ความเจริญ บรรลุ
ความเป็นอริยะด้วยการกำจัดกิเลสให้หมดไปตามลำาดับๆ ดังนั้นในหนังสือ
เล่มนี้ จึงเรียกข้อวินัยต่างๆ ในสิงคาลกสูตรว่า “อริยวินัย” ซึ่งหมายถึง
วินัยที่มุ่งทำให้บรรลุความเป็นอริยะ หรือความหมดกิเลสนั่นเอง
ข้อวินัยในสิงคาลกสูตร
ตามหลักพระพุทธศาสนาฝ่ายเถรวาท ข้อวินัยในแง่ที่เป็นสิกขา
บท หรือเป็นบทฝึกอบรมบุคคลให้มีความประพฤติดีทางกายและวาจา
ซึ่งบางครั้งก็เรียกว่า “ศีล” นั้นย่อมเป็นที่รู้และเข้าใจกันดีว่า ศีลหมวด
ใดเป็นสิกขาบทสําหรับบุคคลกลุ่มใด เช่น ศีล ๕ เป็นสิกขาบทสำหรับ
ปุถุชนทั่วไป ศีล ๘ เป็นสิกขาบทสำหรับอุบาสก อุบาสิกา ผู้มุ่งหวังยก
ระดับจิตใจให้สูงขึ้นต่อจากศีล ๕ ศีล ๑๐ เป็นสิกขาบท สำหรับสามเณร
ศีล ๒๒๗ เป็นสิกขาบทสำหรับภิกษุ และศีล ๓๑๑ เป็นสิกขาบท
สำหรับภิกษุณี
สําหรับในสิงคาลกสูตร วินัยสำหรับคฤหัสถ์ (คิริวินัย) มิได้
จำกัดอยู่แค่เพียงศีล ๕ เท่านั้น ทว่าประกอบด้วยสิกขาบท ซึ่งในหนังสือ
เล่มนี้เรียกว่าอริยวินัยและมีอยู่ 4 หมวดด้วยกัน คือ
๑. การละกรรมกิเลส
๔ ข้อ
๒. การละบาปกรรม โดยเหตุ ๔ หรือ อคติ ๔ ข้อ
๓. การละทางเสื่อม ๖ ประการแห่งโภคะ หรือ อบายมุข 5
๔. การละลักษณะนิสัยมิตรเทียม ๑๖ ข้อ
๕. การพัฒนาลักษณะนิสัยมิตรแท้ให้เกิดขึ้นในตน ๑๖ ข้อ
๓๑๕