บทที่ ๓: การละเว้นบาปกรรม : หน้า 97/397

บทที่ ๓ ทำอย่างอื่น คือละเว้นบาปกรรม ๑๔ ประการเป็นลำดับแล้ว ก็ประสบ ความสุขความเจริญ ไม่ประสบปัญหาเดือดร้อนดังที่ชายหนุ่มประสบอยู่ ครั้นเมื่อตายไปก็ไม่ต้องตกนรก แต่ได้ไปสู่สวรรค์ V แม้ปัญญาจะยังหย่อนอยู่ อาจจะยังไม่เข้าใจพระพุทธโอวาท ได้ลึกซึ้งนัก แต่ชายหนุ่มก็พอจะตรองได้บ้างแล้วว่า วิธีการของเขาน่าจะ ไม่ถูกต้องและไม่สามารถแก้ปัญหาได้สำเร็จ แต่พระพุทธโอวาทน่าจะแก้ ปัญหาได้สำเร็จ เพราะเป็นอริยวินัยที่อริยสาวกปฏิบัติกัน อีกทั้งพระพุทธ องค์ก็ทรงยืนยันถึงประสิทธิผลของอริยวินัยไว้แล้ว สิงคาลกะย่อมจะเกิด ความคิดเลื่อมใสศรัทธาและเกิดความเคารพในพระพุทธองค์อย่างแน่นอน เมื่อได้ทรงปลูกศรัทธาไว้แล้ว พระองค์จึงทรงบ่มอินทรีย์ของ ชายหนุ่มให้แก่กล้ายิ่งขึ้น ด้วยการชี้ให้เห็นโทษของบาปกรรมเหล่านั้น เป็นที่น่าสังเกตว่า ในขั้นแรก พระพุทธองค์ทรงสอนชายหนุ่ม ๕๓ มิให้กระทำบาปกรรมทั้ง ๑๔ ประการโดยเด็ดขาด โดยให้ยึดเป็นวินัย ควบคุมความประพฤติทางกายกับวาจาไว้ให้ได้ก่อน ไม่ว่าเขาจะตรองเห็น โทษของการกระทำบาปกรรมเหล่านั้นหรือไม่ก็ตาม ขั้นตอนที่สอง พระพุทธองค์ก็ทรงชี้โทษของบาปกรรมของแต่ ละกลุ่ม แต่น่าสังเกตว่า ในเรื่องกรรมกิเลส ๔ และอคติ ๔ พระองค์ ทรงชี้โทษเพียงสั้นๆ ในลักษณะคาถาประพันธ์เชิงอุปมา สำหรับเอาไว้ ท่องให้ขึ้นใจเท่านั้น คือ ปาณาติบาต อทินนาทาน มุสาวาท และการคบหาภรรยา ผู้อื่น เรากล่าวว่าเป็นกรรมกิเลส บัณฑิตทั้งหลายไม่สรรเสริญ และผู้ใดประพฤติล่วงธรรม เพราะความรัก ความชัง ความ กลัว ความหลง ยศของผู้นั้นย่อมเสื่อม เหมือนดวงจันทร์ในข้างแรม