มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องหน้า : หน้า 187/397

บทที่ ๗) มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องหน้า ๑. บุตรขาดความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของ ตนเอง ถ้าพ่อแม่ผู้ปกครองขาคอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ของตนๆ ให้ สมบูรณ์ ตามที่พระพุทธองค์ทรงกำหนดไว้ในทิศเบื้องหน้านั้น ผลเสียที่ จะเกิดขึ้นประการแรก คือ บุตรทั้งหลายจะไม่มีความสำนึกรับผิดชอบ ต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของตนเอง เพราะประพฤติกรรมกิเลส ๔ และ อยู่เป็นเนืองนิจ ซึ่งจะเกิดเป็นลักษณะนิสัยของบุตรตั้งแต่ยังเล็ก แสดงพฤติกรรมออกมาให้เห็นได้อย่างน้อย ๓ ประการ คือ ๑) เป็นมิจฉาทิฏฐิ คือ เริ่มต้นตั้งแต่เป็นเด็กขี้หวง ไม่คิดแบ่งปัน สิ่งใดๆ แม้กับพี่ๆ น้องๆ ไม่สามารถแยกแยะว่าเรื่องใดดี-ชั่ว ผิดถูก ไม่รู้เรื่องบุญ-บาป ไม่เกรงใจแม้พ่อแม่ ไม่อายบาป ไม่กลัวบาป ไม่ อดทนต่อคำตักเตือน ไม่สนใจการเรียน ไม่สนใจว่าเกิดมาทำไม ไม่รู้ว่า คนเราเกิดมาเพื่อแก้ไขตัวเองให้ดีวันดีคืนขึ้นมา ในที่สุดก็ปฏิเสธความดี ทุกชนิดที่เด็กพึงมีพึงเป็น หมดความน่ารัก น่าสงสาร ตั้งแต่ยังอยู่ในวัย เด็ก ๒) แสดงวจีทุจริต เพราะเหตุที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ จึงกล่าววจีทุจริตได้ ทุกชนิด นับตั้งแต่พูดเท็จ พูดหยาบคาย พูดส่อเสียด พูดให้ร้ายป้ายสี พี่น้อง เพื่อนฝูงโดยไม่กระดากปาก เข้าทำนองพูดเอาดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่น ทั้งนี้ก็เพื่อแก้ตัวให้พ้นผิด หรือเพื่อหาผลประโยชน์ใส่ตัว ๑๗๓