ข้อความต้นฉบับในหน้า
บทที่ ๗
5. มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องบน
๑. คฤหัสถ์ขาดความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของ
ตนเอง
ถ้าพระภิกษุขาดอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ของตนให้สมบูรณ์ ตาม
ที่พระพุทธองค์ทรงกำหนดไว้เป็นอย่างน้อยนั้น ผลเสียที่จะเกิดขึ้นประการ
แรก คือ คฤหัสถ์ไม่มีความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์
ของตนเอง เนื่องจากประพฤติกรรมกิเลส ๔ เป็นนิจ ซึ่งจะเกิดเป็นลักษณะ
นิสัยและแสดงพฤติกรรมออกมาได้อย่างน้อย ๓ ประการ คือ
๑) เกิดสังคมมิจฉาทิฏฐิ ในบรรดาหน้าที่ของทิศเบื้องบนอันพึง
ปฏิบัติต่อคฤหัสถ์ 5 ประการนั้น วัตถุประสงค์สำคัญของพระพุทธองค์ก็
คือเพื่อให้คฤหัสถ์ละกรรมชั่วทั้งปวง ตั้งใจทำแต่กรรมดี เพื่อไปสู่เป้า
หมายปลายทางที่สวรรค์และนิพพานตามลำดับ ถ้าทิศเบื้องบนบกพร่องใน
ด้านอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวให้สมบูรณ์ ก็จะก่อให้เกิดสังคม
มิจฉาทิฏฐิขึ้น
นั่นคือ ผู้คนโดยทั่วไปในสังคมจะมีแต่ความคิดมิจฉาทิฏฐิ
ขาดสัมมาทิฏฐิ ไม่รู้ว่าคนเราเกิดมาทำไม หรือไม่รู้ว่าตนเองเกิดมาทำไม
จึงไม่มีความคิดที่จะสร้างคุณความดี หรือบำเพ็ญบุญบารมีอย่างต่อเนื่อง
เพื่อก่าจัดอาสวกิเลสให้หมดสิ้นไปจากใจตามวิธีการทางพระพุทธศาสนา
เพื่อมุ่งสู่วิถีทางแห่งอิสรภาพอันไพบูลย์ คือความหลุดพ้น บรรลุพระ
นิพพานอันเป็นเป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนา
ความคิดที่ก่อให้เกิดผลร้ายที่สุดของคนมิจฉาทิฏฐิก็คือ ไม่มี
ศรัทธาอย่างแท้จริงในพระธรรม จึงไม่เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม ผู้ที่ไม่เชื่อ
๒๓๑