มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องบน คัมภีร์ปฏิรูปมนุษย์ หน้า 245
หน้าที่ 245 / 397

สรุปเนื้อหา

บทที่ ๗ เน้นเรื่องการขาดอริยวินัยของพระภิกษุที่ส่งผลให้คฤหัสถ์ขาดความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีของตนเอง ซึ่งนำไปสู่สังคมมิจฉาทิฏฐิ ไม่มีความคิดสร้างคุณความดี และขาดศรัทธาในพระธรรม นำไปสู่การไม่เชื่อในกฎแห่งกรรมและการหลุดพ้นจากอาสวกิเลสตามแนวทางพระพุทธศาสนาเพื่อบรรลุพระนิพพาน.

หัวข้อประเด็น

-มหาวิบัติของสังคม
-คฤหัสถ์และความรับผิดชอบ
-มิจฉาทิฏฐิในสังคม
-การเชื่อในกฎแห่งกรรม
-วิถีทางแห่งนิพพาน

ข้อความต้นฉบับในหน้า

บทที่ ๗ 5. มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องบน ๑. คฤหัสถ์ขาดความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของ ตนเอง ถ้าพระภิกษุขาดอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ของตนให้สมบูรณ์ ตาม ที่พระพุทธองค์ทรงกำหนดไว้เป็นอย่างน้อยนั้น ผลเสียที่จะเกิดขึ้นประการ แรก คือ คฤหัสถ์ไม่มีความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ ของตนเอง เนื่องจากประพฤติกรรมกิเลส ๔ เป็นนิจ ซึ่งจะเกิดเป็นลักษณะ นิสัยและแสดงพฤติกรรมออกมาได้อย่างน้อย ๓ ประการ คือ ๑) เกิดสังคมมิจฉาทิฏฐิ ในบรรดาหน้าที่ของทิศเบื้องบนอันพึง ปฏิบัติต่อคฤหัสถ์ 5 ประการนั้น วัตถุประสงค์สำคัญของพระพุทธองค์ก็ คือเพื่อให้คฤหัสถ์ละกรรมชั่วทั้งปวง ตั้งใจทำแต่กรรมดี เพื่อไปสู่เป้า หมายปลายทางที่สวรรค์และนิพพานตามลำดับ ถ้าทิศเบื้องบนบกพร่องใน ด้านอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวให้สมบูรณ์ ก็จะก่อให้เกิดสังคม มิจฉาทิฏฐิขึ้น นั่นคือ ผู้คนโดยทั่วไปในสังคมจะมีแต่ความคิดมิจฉาทิฏฐิ ขาดสัมมาทิฏฐิ ไม่รู้ว่าคนเราเกิดมาทำไม หรือไม่รู้ว่าตนเองเกิดมาทำไม จึงไม่มีความคิดที่จะสร้างคุณความดี หรือบำเพ็ญบุญบารมีอย่างต่อเนื่อง เพื่อก่าจัดอาสวกิเลสให้หมดสิ้นไปจากใจตามวิธีการทางพระพุทธศาสนา เพื่อมุ่งสู่วิถีทางแห่งอิสรภาพอันไพบูลย์ คือความหลุดพ้น บรรลุพระ นิพพานอันเป็นเป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนา ความคิดที่ก่อให้เกิดผลร้ายที่สุดของคนมิจฉาทิฏฐิก็คือ ไม่มี ศรัทธาอย่างแท้จริงในพระธรรม จึงไม่เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม ผู้ที่ไม่เชื่อ ๒๓๑
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More