มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องบน : หน้า 245/397

บทที่ ๗ 5. มหาวิบัติของสังคมจากทิศเบื้องบน ๑. คฤหัสถ์ขาดความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของ ตนเอง ถ้าพระภิกษุขาดอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ของตนให้สมบูรณ์ ตาม ที่พระพุทธองค์ทรงกำหนดไว้เป็นอย่างน้อยนั้น ผลเสียที่จะเกิดขึ้นประการ แรก คือ คฤหัสถ์ไม่มีความสำนึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ ของตนเอง เนื่องจากประพฤติกรรมกิเลส ๔ เป็นนิจ ซึ่งจะเกิดเป็นลักษณะ นิสัยและแสดงพฤติกรรมออกมาได้อย่างน้อย ๓ ประการ คือ ๑) เกิดสังคมมิจฉาทิฏฐิ ในบรรดาหน้าที่ของทิศเบื้องบนอันพึง ปฏิบัติต่อคฤหัสถ์ 5 ประการนั้น วัตถุประสงค์สำคัญของพระพุทธองค์ก็ คือเพื่อให้คฤหัสถ์ละกรรมชั่วทั้งปวง ตั้งใจทำแต่กรรมดี เพื่อไปสู่เป้า หมายปลายทางที่สวรรค์และนิพพานตามลำดับ ถ้าทิศเบื้องบนบกพร่องใน ด้านอริยวินัย ไม่ปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าวให้สมบูรณ์ ก็จะก่อให้เกิดสังคม มิจฉาทิฏฐิขึ้น นั่นคือ ผู้คนโดยทั่วไปในสังคมจะมีแต่ความคิดมิจฉาทิฏฐิ ขาดสัมมาทิฏฐิ ไม่รู้ว่าคนเราเกิดมาทำไม หรือไม่รู้ว่าตนเองเกิดมาทำไม จึงไม่มีความคิดที่จะสร้างคุณความดี หรือบำเพ็ญบุญบารมีอย่างต่อเนื่อง เพื่อก่าจัดอาสวกิเลสให้หมดสิ้นไปจากใจตามวิธีการทางพระพุทธศาสนา เพื่อมุ่งสู่วิถีทางแห่งอิสรภาพอันไพบูลย์ คือความหลุดพ้น บรรลุพระ นิพพานอันเป็นเป้าหมายสูงสุดในพระพุทธศาสนา ความคิดที่ก่อให้เกิดผลร้ายที่สุดของคนมิจฉาทิฏฐิก็คือ ไม่มี ศรัทธาอย่างแท้จริงในพระธรรม จึงไม่เชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม ผู้ที่ไม่เชื่อ ๒๓๑