ข้อความต้นฉบับในหน้า
๑๒๘
คัมภีร์ปฏิรูปมนุษย์
การสะสมโภคทรัพย์ เพื่อให้บุคคลมีความมั่งคั่งร่ำรวยแล้ว พระพุทธองค์
ก็ยังทรงมีพระมหากรุณาธิคุณห่วงใยคฤหัสถ์ ด้วยทรงเกรงว่า จะบริหาร
จัดการกับทรัพย์ของตนอย่างไม่ถูกต้องเหมาะสม อาจจะก่อให้เกิดปัญหาขึ้นได้
จึงได้ตรัสแสดงอริยวินัยในการใช้ทรัพย์ โดยให้แบ่งทรัพย์ที่หามาได้นั่นออกเป็น
๔ ส่วน ดังนี้
ฤ
๑. ส่วนที่หนึ่ง สําหรับใช้สอยเลี้ยงชีวิตและครอบครัว ให้เป็นสุข
ไม่ให้อดอยาก หรือ ทรมานตนเองและครอบครัวโดยใช่เหตุ
๒ - ๓ อีกสองส่วน สำหรับใช้ประกอบธุรกิจการงาน เช่น เพื่อ
การลงทุน เพื่อเป็นค่าวัสดุอุปกรณ์ต่างๆ สำหรับใช้ในการประกอบอาชีพ
๔. ส่วนที่สี่ เก็บไว้สําหรับใช้คุ้มครองป้องกันตนยามมีอันตราย
คำว่า “เก็บไว้” ในที่นี้ย่อมมีความหมายเป็น ๒ นัย คือ
๑) เก็บไว้ใช้ป้องกันอันตรายในชาตินี้ เช่น อันตรายจากการ
เจ็บไข้ได้ป่วย อันตรายจากภัยธรรมชาติ จากโจรภัย อัคคีภัย บางทีก็อาจ
จะมีภัยอันเกิดจากพระราชา หรือนักการเมืองผู้หลงผิด เป็นต้น ถ้าเรามี
เงินเก็บไว้ เราก็ไม่จําเป็นต้องไปรบกวนญาติมิตร
นอกจากนี้ ยังเก็บไว้สําหรับช่วยเหลือญาติสนิทมิตรสหายใน
ยามที่เขาประสบปัญหา เดือดร้อน ทั้ง ๒ กรณีย่อมเป็นเครื่องผูกมิตรไว้
ได้ คือเราเองก็ไม่ต้องไปรบกวนญาติมิตรในยามที่เราเดือดร้อน ครั้นเมื่อ
ญาติมิตรเดือดร้อน เราก็สามารถช่วยเหลือได้
๒) เก็บไว้ใช้ป้องกันอันตรายในชาติหน้า ด้วยการแบ่งไปทําบุญ
กุศล มีการถวายทานแก่พระภิกษุ การบริจาคเพื่อสร้างศาสนวัตถุหรือ
ศาสนสถาน การช่วยเหลือเด็กกำพร้าและผู้ประสบภัยต่างๆ ฯลฯ การสร้าง