บทที่ ๖: ความสำคัญของการปฏิบัติธรรม : หน้า 175/397

บทที่ ๖ เลิกนับถือพระสงฆ์ เลิกเข้าวัดปฏิบัติธรรม ความคิดเช่นนี้เป็นความคิด ของคนไร้ปัญญา ขาดโยนิโสมนสิการ ไม่รู้จักพิจารณาอย่างรอบคอบ จึง ปิดกั้นประโยชน์อันจะเกิดขึ้นแก่ตนเองอย่างน่าเสียดาย คนมีปัญญาจะรู้ว่า การศึกษาและปฏิบัติธรรมเป็นสิ่งจําเป็น ยิ่งในชีวิต ความรู้ในพระพุทธศาสนาเป็นความรู้อันประเสริฐสุด หาไม่ได้ ในคำสอนของศาสดาองค์ใดในโลก เพราะเป็นคําสอนที่สามารถนำพาผู้ ศึกษาและปฏิบัติให้บรรลุความหลุดพ้นได้ ดังนั้น แทนที่จะตัดขาดประโยชน์ของตนเองอย่างมักง่าย เราก็ควรพิจารณา เลือกเฟ้นแสวงหาพระภิกษุผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ผู้ เป็นกัลยาณมิตร แล้วเข้าไปนอบน้อม ฝากตัวเป็นศิษย์กับท่าน อย่างไรก็ตาม พึงระลึกถึงกรณีทั้ง ๒ ต่อไปนี้ไว้เป็น อุทาหรณ์เตือนใจตนเองเสมอ บ กรณีแรก คือพระเจ้าอชาตศัตรู ในครั้งแรกได้ยกย่องนับถือ นักบวชทุศีล คือ พระเทวทัตเป็นครูอาจารย์ จึงเป็นเหตุให้พระองค์สร้าง กรรมหนักถึงขั้นทำปิตุฆาต ๆ แม้ภายหลังต่อมา จะมีโอกาสได้เข้าเฝ้าพระ สัมมาสัมพุทธเจ้า มีความเข้าใจซาบซึ้งในรสพระธรรม ถึงขั้นทรงเป็นองค์ อุปถัมภกพระพุทธศาสนาตลอดชีวิต แต่ก็ต้องเสวยบาปกรรมในนรกอเวจี ภายหลังสวรรคต อนันตริยกรรม ๕ คือ กรรมที่หนักที่สุดฝ่ายบาปอกุศล ซึ่งให้ผลทันที ประกอบด้วย ๑) มาตุฆาต ฆ่ามารดา ๒) ปิตุฆาต ฆ่าบิดา ๓) อรหันตฆาต ฆ่า พระอรหันต์ ๔) โลหิตุปบาท ทำร้ายพระพุทธเจ้าจนถึงพระโลหิตห้อขึ้นไป ๕) สังฆเภท ทำ สงฆ์ให้แตกกัน bo