คตัสมนต์บาปสักกาฎ อรณคาถาพระวินัยมหาวรรค : หน้า 28/233

ประโยค - คตัสมนต์บาปสักกาฎ อรณคาถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑- หน้าที่ 21 ใครเล่า พระเจ้าข้า?" พระผู้มีพระภาคทรงอธิษฐาน พระเศกตัดพระหัตถ์ ได้ประทานพระเศกทัศนาแก่นักสงฆ์ ด้วยตรัสว่า "ท่านจงรักษาหมานี้ไว้" [๔๔] สงฆานั้น ได้พระกาสุฏฐ์รวดร ได้อภัยบิดรมธรรม รื่นเริงดีดใบงามว่ากพระผู้ภาค แล้วลิขไป [พระหมายตอนก] ครั้งนั้นแต พอช่วงเดือนวัน พระผู้มีพระภาคทรงออกจากสมาธิ นั่น เสร็จจึงพึงมีประกาศดังกล่าวแล้วนั้น และออกจากโคนต้นไม้ก็เด่เข้าไปยังอปฺปลายโครธแม้ก็ สองทว่าปริวิตกโก อุปลาทิ มีความว่า ความรำพึงแห่งนี้ ที่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ทรงประพฤติกิริยามิเป็นอาจิณ เกิดขึ้นแก่พระผู้มีพระภาคผู้อภิบาลที่โคนต้นอชบานีโครธขันเท่านั้น ถามว่า"ก็เพราะเหตุไร" ความรำพึงแห่งนี้ จึงเกิดขึ้นแก่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์?" ตอบว่า"เพราะทรงพิจารณาข้อที่พระธรรมเป็นคุณใหญ่ เป็นคุณเลิศลอย เป็นของหนัก และเพราะเป็นผู้ใคร่จะทรงแสดงตามคำที่พระมหากัลลิญจน์แสดงธรรม ที่นั่น สัตว์ทั้งหลายจำให้เกิดความเคารพในธรรม เพราะว่า โลกนี้นิวาสเทวา