ภิกษุและความเป็นผู้มุ่งมาน : หน้า 77/233

ประโยค- คติตั้มปลาบาปำ ภรฃถถพระวีนัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 70 เป็นภิกษุเกิด สองบทว่า อนุกฺเขมิ อุปาทาย ได้แก่ความสงสารอธิบายว่า กระทำความอึดในข้ามเจ้า สองบทว่า อุติรา โถติ มีความว่า เป็นของเป็นไปเป็นนิตย์ สองบทว่า อุตตโม นิสูสสยะ ได้แก้บังลัสิ ปัจจัยสี่ พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกว่า "นิสัส" เพราะเหตว่า เป็นที่อัสสัน [ว่าด้วยองค์แห่งอุปฺปชามัย] คำว่า กิณุตาย ภิกฺข โภติ มีความว่า ภิกฺขูนี้ เป็นอะไรกับท่าน ข้อว่า อนุเฑน โอวาท อนุสาสิโน มีความว่า ท่านอุปนิหูลเหล่านั้นต้องเตือนและต้องรำสอน ข้อว่า พาหุลาย อาวตโต ยทิกา คณนูชิต มีความว่า ความพัวพันด้วยมุ่ง ของความเป็นผู้มุ่งมานมีอยู่ เหตุุนั้น ความเป็นผู้มุ่งมานี้ ชื่อว่า "มีความพัวพันด้วยมุ่ง" มิฉะนั้นว่า "ความเป็นผู้มุ่งมากที่ชื่อว่า "มีความพัวพันด้วยมุ่ง" มีอิทธิบาทว่า "ความเป็นผู้มุ่งมากที่ชื่อว่า "มีความพัวพันด้วยมุ่ง" มีอิทธิบาท ว่า "ความเป็นผู้มุ่งมากที่ชื่อว่า "มีความพัวพันด้วยมุ่ง" มีอิทธิบาทว่า "ความเป็นผู้มุ่งมากที่ชื่อว่า "มีความพัวพันด้วยมุ่ง" ท่านเวียนมาเพื่อประโยชน์แก่ความเป็นผู้มุ่งมากอย่างนั้น เ รียวนัก" บทว่า อพุทธา ได้แก้ ผู้ปราสาทปัญญาเครื่องเป็นผู้ลาศ สองบทว่า อญฺญตุโรป อญฺญติโตถายนู ได้แก้ปรปาฏ ชื่อสุระ ได้แก้ว่า เขาคิดว่า "จงโมหธรรม" จึงบรงในสำนัก