คติสมัยป่า และการบรรพชาในพระวินัย : หน้า 125/233

ประโยค - คติสมัยป่า สักกา ธรรมวารพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าท่ี 118 บรรทัดฐานก็ไม่สามารถที่จะจะพระคุณผู้เสด็จไปกับพระผู้มีพระภาคให้เสด็จกลับได้. ครั้งนี้ พระผู้ภาคเสด็จไปพระอาราม แล้วทรงดำริว่า "ราหูลูกเปิบนาทรัพย์ของจิตอันใด ทรัพย์อันนี้เนื่องด้วยวิถีจึงไปกับด้วยความคับแค้น, เอาเด็ด เราจะให้อธิษฐานทรัพย์ ๓ ประการ ซึ่งเราได้แล้วทีโพธิ์แก่นแกเธอ,จักทำเธอให้เป็นเจ้าของมฤค อันเป็นโศกตุตร" ดังนี้แล้ว รับสั่งหาท่านพระสารีบุตรมา ก็แสรก็รับสั่งหาแล้วตรัสว่า "สารีบุตร ถ้ากระนั้นท่าน จงรำลึกลูกมานให้บวชเถิด." อธิษฐานว่า "ราหูลูกมันนี้ของทรัพย์มฤคดก, เพราะเหตุนี้นั้น ท่านจงรำลึกมฤคนี้ให้บวช เพื่อได้เฉพาะซึ่งทรัพย์มฤดกอันเป็นโลภตุตร" บรรพชะแฏอุปสมบทด้วยไตรสรณคมนั้นเป็น, อันพระผู้ภาคตรอวอนอนุญาตที่กรุงพาราณสี [๙] บรรดาบรรชาทาและอุปสมบทด้วยไตรสรณคมน์นั่นทรงห้ามอุปสมบททรงยกไว้ในความเป็นของหนัก (คือเป็นกิจสักสำคัญ) แล้วจึงทรงอนุญาตอุปสมบทด้วยฏิฏฐิอุตตังกรรม. ส่วนบรรพชาอาบัติอุปลามได้ทรงห้ามเลย, แต่มีได้ทรงอนุญาตอีก, เพราะเหตุนี้ ความสงสัยจึงเกิดขึ้นแก่นักผู้หลายในอนาคว่า "ชื่อว่าบรรพชา" เป็นต้นด้วยอุปสมบทในกาลก่อน. แม้บัดนี้บรรพชาอันทรงทำหลายพึงกระทำด้วยกฎกรรมวานั้นเอง เหมือนอปสมบทหรือหนอแล หรือว่า พึงทำด้วยไตรสรณคมน์ ดังนี้. ก็แล้วพระผู้มีพระภาคตราปความนี้แล้วใครจะทรงอนุญาตตามเงราะบรรรพชาด้วยไตรสรณคมนอีก, เพราะเหตุนี้