การบวชและการจัดการของภิกษุ : หน้า 106/233

ประโยค- คติสนับสนับสถิตถาก อรรถถากพระวินัยมหาวาร คถ ๑๑. ที่ 99 ญาณิตโลหิตเหล่านั้นไม่มี ภูฏพิพัฒนอกแกุ่ปฐทิฏเห็นปานนั้นก็ ไว้ว่า "ผู้บุเป็นบุคคลมีคุณธรรมเป็นเหตุ แต่ว่าไม่ได้เพราะกังวล ค่อยหนียน" ถ้าจะรับจัดการ พึงใหบวช. ถ้ามีก็ปิยถามของ ตอนมี พึงตั้งโจว่า. "เราเจอกับปิยปิยนนี่ใช่ไหม" แล้วให้ บวช. แต่ถ้าชั้นหลายมีฤทธิดีเป็นต้นไม่รับจัดการ ทรัพย์ของตน ก็ไม่มี ไม่สมควรให้บวช ด้วยทำในใจว่า "เราน่าบวชแล้วจึง เที่ยวกิฏฐาเปลืองหนีให้." ถ้าให้บวช ต้องทุกกุฎฯ แม่นู่นนั้นหนี ไป ภิกษุนี้ก็ต้องนำมาคืนให้. ถ้าไม่คืนให้ หนีทั้งหมดอ้อมเป็นสินใช้. เมื่อภิกษุไมทราบ ให้บวชไม่เป็นอาบัติ. เมื่อพบจะเข้ามา คืนให้แตพวกเจ้าหนี. ไม่เป็นสินใช้แก้กิฏฐุฯไม่พบปะ. หากบรรผู้ เป็นลูกหนีไปประเทศอื่นแล้ว แม้ภิกษุไม่ดาน ก็อตว่า "ผม ไม่ต้องรับหนี" ไ ฯ ของใคร ๆ" แล้วบวช, ฝ่ายเจ้าหนีเมื่อสีสะหา ตัวเขา จึงไปในประเทศนั้น. ภิกุหนุ่มเห็นเจ้าหนีนี้เข้ามาหนีไป เสีย. เขาไปหาพระเถระ ร้องเรียนว่า "ท่านบอกรี ภิกษุรูปนี้ ใครใหบวช? เธอ ยิ้มทรัพย์พิมพ์ประมาณเท่าที่ของผมแล้วหนีไป" พระ เถร พิงตอบว่า "อุบาลเธออา "ผมไม่มีสิ้นฉัน ฉันจึงให้ บวช. บัดฉันจะทำอย่างไรลา? ท่านจงเห็นสิ่งของตาม ๆ บัตร จิวของฉันเถอะ" [๒๒] นี้เป็นสามิจกรรณในฉบับนั้น. และเมื่อภิกุฯ นั้นหนีไป สินใช้ยอดไม่มี. แต่ถ้าจังหวกิฏฐุฯ นั้นหนีไป คินใช้ยอดไม่มี. ถ้าเจ้าหนีพิกษุนัน ดอาหน้าพระ เถระ แล้วกล่าวว่า "ภิกษุนี้เป็นลูกหนีของท่านเอาเถิด." แม่อย่างนี้อ้อม