มิจฉาทิฏฐิและอภิกข์ในพระวินัย ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 1 หน้า 87
หน้าที่ 87 / 233

สรุปเนื้อหา

ในบทนี้กล่าวถึงความหมายของมิจฉาทิฏฐิและการอธิบายเกี่ยวกับการอภิกข์ในพระวินัยมหาอรรถกถา พระผู้พระภาคตรัสถึงบทบาทและความสำคัญของการมีปัญญาในการตัดสินใจ รวมถึงความต่างระหว่างกรรมที่ต้องอภิตและกรรมที่ไม่ต้องอภิต การอธิบายเกี่ยวกับลักษณะของผู้ปกครองและผู้มีสุตซึ่งเกี่ยวข้องกับมิจฉาทิฏฐิและปัญญา เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจถึงการพัฒนาทางจิตใจและวิธีการปฏิบัติอย่างถูกต้องตามหลักพระพุทธศาสนา การสร้างความรู้ความเข้าใจจะนำไปสู่การปฏิบัติที่ถูกต้องและมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายของการศึกษาในเนื้อหานี้.

หัวข้อประเด็น

-มิจฉาทิฏฐิ
-อภิกข์
-อรรถกถาพระวินัย
-หลักธรรม
-ปฏิบัติ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - คตยสนับสนุนอภิกข์ อรรถกถาพระวินัยมหาอรรถกถา ตอนที่ 80 มิจฉาทิฏฐิ ชื่อว่าผู้มิวิดัด้วยทิฏฐิในอดีกติวิธี สถุมีประมาณเท่าใด อนุภุทิผู้ปกครองบริษัทพิงปราณา เพราะปราศจากคุตะนั้น ชื่อว่า ผู้มีสุตน้อย เพราะไม่ส่วนที่อธิฏฐานเป็นตน จึงชื่อว่า ผู้มีปัญญามารม. ที่ในปัญจกานี้ สามบทเบื้องต้น พระผู้พระภาคตรัสด้วยอำนาจ ด้วยอำนาจก็แห่งอภิต. ข้อว่า อาปฏิติ น ชนาติ มีความว่า เมื่อสักวิธีธิราชหรืออันเตวาสิกบอกว่า "กรรมเช่นนี้ผทำเข้าแล้ว" ดังนี้ เธอไม่ ทราบว่า "ภิกษูนี่ต้องอภิตชื่อนี้." ข้อว่า วุฒานน ชนาติ มีความว่า ไม่รู้ว่า "ความออกจากอาบัติ ที่เป็นฐานาคมมิหรือเทสนาคมมิ เป็นอย่างนี้." ในปัญจกานี้ สองบทเบื้องต้น พระผู้พระภาคตรัสด้วยอำนาจ แห่งอภิต. ข้อว่า อติฆมาจาริย ลิกาย มีความว่า เป็นผู้ไม่สามารถ เพื่อจะนำในนัยธวรรค. ข้อว่า อภิทุพหูมจริย มีความว่า เป็นผู้ไม่สามารถที่จะนำในนามรูปปริจฉนท. ข้อว่า อภิวิเนย มีความว่า เป็นผู้ไม่สามารถจะนำใน
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More