คติส่มมป์ป่าสำคัญ อรรถาธิบาย พระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 193/233

ประโยค - คติส่มมป์ป่าสำคัญ อรรถาธิบาย พระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 186 ยืนเข้าไปในนิมา, เท้าของเธอถึงบริเวณพื้นที่ก็ดี, สงบจิรของเธอถูกกฎพื้นที่ก็ดี; ไม่สมควรทำกรรม. แต่ให้เธอเก็บทาง ๒ และสงบจิรขึ้นเสียดังทำกรรม ควรอยู่. อันลักษณะนี้ บ่นติพึงทราบแม้ ตามนี้ก่อน. ส่วนเนื้อความที่เปลกัน มังต่อไปนี้ :- ให้เธอขึ้นแล้วทำกรรมในขณะที่สมามนั้น ไม่ควร, ต้องนำมาบำ เข้าหัตถบาสแท้. ถ้าผู้อื่นต้องอยู่ภายในสมามสูงขึ้นไป, ภิกษุ ผู้สึกอยู่บ่มบูณนั่น ต้องนำมาบำเข้าถบาถา. แม้ในภิกษุผู้นั้นเข้าไป ด้านในบูญาด้วยฤทธิ์ ก็มีนัยเหมือนกัน. แท้จริง สมามที่ส่งผูกเท่า นั้น ไม่ครอบถึงประเทศที่ไม่ได้ประมาณ, วัดไม่เลือกว่านิมนใดใดร ที่เกิดในนิมา. ถึงกันเข้าด้วยความเกี่ยวพันเป็นอันเดียวกัน. ใน ที่ใดที่หนึ่งย่อมเข้าเป็นสมาทั้งนั้น. วิจัยฉันในว่าด โดยชนเปรม นี้ว่า สมาช่อว่า ๑ โยชน์ เป็นอย่างยิ่ง เพราะมี ๑ โยชน์เป็นประมาณอย่างสูง. ซึ่งสมามี ๑ โยชน์เป็นอย่างยิ่งนั้น. สมามนี้ ภิกษุผู้อสมนิติต้องสถิตอยู่ตรงกลาง สมมติให้มีระยะโยชน์ถึงในทิกทั้ง ๔ (วัดจากที่ซึ่งคณสถิติแลออกไป) แต่ถ้าสถิตอยู่ตรงกลางแล้ว วัดออกไปก็จะ ๑ โยชน์ ย่อมรวม เป็น ๖ โยชน์ เช่นนี้ ใช้ไม่ได้. ภิกษุจะสมติสมามิติ ๔ เหลือเท่า กัน หรือ ๑ เหลือมติให้วัดจากมุมหนึ่งไปมุมหนึ่ง ได้ ระยะ ๑ โยชน์, ก็อาจให้ที่สุจรบแห่งใดแห่งหนึ่งเกิน ๑ โยชน์ ไป แม้เพียงปลายเส้นผมเดียว, ต้องอาบด้วย ทั้งสมาไม่เป็นสมาด้วย.