ความหมายและการวินิจฉัยในพระวินัยมหาวรรค : หน้า 147/233

ประโยค - คติสมัยปางปัจจา อรรถากพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า 140 ภิกษุเมื่อนับพรรษาโก่งด้วยลำดับของภิกษุราอาไป พึงปรับตามราคาแห่งตำทะ. เกยสง่าสกก จบ. [ตีความปกันกกาดา] กิพิ่งทราบวินิจฉัยในคำว่า ติดอายปฏุกนฺโต ภิกขเว เป็นดังนี้ ดังนี้ :- คุณครูที่อว่านำตัวเดียวรี เพราะอรรถวิเคราะห์ว่าหลักไป คือ ไปเข้าพวกเดียวรี. กุฏิครั้นนั้นไม่ควรให้ฉันสมและเดียว แต่ที่แท้ไม่ควรให้บรรพชาด้วยนะนี่แหละ. วินิจฉัยในคำนั้น พึงทราบดังต่อไปนี้ :- อุปสัมบันภิกขุว่า "เราจักเป็นเดียวรี" แล้วไปสำนัก แห่งเดียวรีเหล่านั้น ทั้งเพศกเดียว เป็นอาบัติทุกกฏุ ๆ อย่างเท่า, เมื่อเพศแห่งเดียวรีนั้น สวก้อนตนถือเอาแล้ว ยอมจัดว่าเป็นผู้เข้า รีตเดียวรี แม้ภิกษุใดคิดว่า "เราจักเป็นเดียวรีเอาเอง" จึงนุ้งการอง เป็นดัง, ภิกษุโยน้อมเป็นผู้รับรีเดียวรีเหมือนกัน. ฝ่ายภิกษุใดเมื่อเปลื่ยนกายอาบน้ำแล้วดูดความว่า "การที่เราเป็น อาชีวจะมางมหรือ เราเป็นอาชีวแต่ละ" ดังนี้แล้ว [๕๕] ไม่อือ เอาผ้ากาสะ คงปล่อยกายไปสำนักพวกอาชีว. ภิกษุนั้นต้องอาบัติ ทุกกฏุ ๆ อย่างเท่า. แต่กันระหว่างทาง หรือโอตัปปิดขึ้น แก่เจ้า เจอแสดงอาบัติทุกกฏุแล้ว ย้อมพัน.