คติและการปฏิบัติตามพระวินัย : หน้า 222/233

ประโยค - คติสํนับป่าสักกิจก ถรรกาภระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ หน้า 215 กัลเมื่ออาเปล่งวาจา ย่อมให้รู้ว่าวาจา เมื่ออาจทั้ง ๒ ประการ ย่อมให้รู้ทั้งกายวาจา ข้อว่า สุมง คุตฺฺ คณฺฺวา อุปโม คาถุปโม มีความว่า ถ้ากิริยาผู้ถวายเช่นนั้นมีมาก, สงสังตั้งอยู่ตามลำดับกระทิกณฺญ ผู้อาสาพึงปองไว้ในทตฺถบาส ถ้ากิริยาอำราผู้ถวายในระยะไกล, สงสํ ไม่พอ; วันนั้น ไม่ต้องทำจบสภ, (๑๕๕) อันสงผู้เป็นวรคร ไม่พึงทำจบสภแท้ ข้อว่า ตุณฺฑวา ปกฏฺฺม มีความว่า ภิกษุผู้นำปริสุทฺธิ์ ไม่ มาสู่ามกลางสงสั จะไปณที่บางแห่งจากนั้นทีเดียว ข้อว่า สามเณโร ปฏิชาณาติ มีความว่า ภิกษ์ผู้นำปริสุทฺธิ์ ปฏิญฺญาอย่างนี้ว่า “ข้าเจ้าเป็นสามเณร" หรืออบื่นอึ่ติที่ตนเป็น สามเณรจริง ๆ หรือดั่งอยู่ในภูมิเก่าในภายหลัง ในบท ทั้งปวง ก็นี้ ข้อว่า สงสมปุปฺฺติโต ปกฏฺฺม มีความว่า ภิกษุผู้นำปริสุทฺธิ์ ถึงหัตถบาณของภิกษุ ๔ รูปโดยตามคาถานั้นที่สุด ผู้ประชุมกัน เพื่อประโยชน์แก่จตุโป โบสถแล้ว หลีกไปเสีย ในบททั้งปวงกันนี้ ก็แล้วจินตฉันในการนำปริสุทฺธิ์นี้ พึงทราบดังนี้ :- ปริสุทฺธิของภิกษุผู้นำรูป อนภิญฺญาเลขหนึ่งนามแล้ว, เป็น อันนำมาแล้วแท้ แต่ภิกษุผู้นั้น พบภิกษูอื่นในกลางทาง จึงให้ ปริสุทฺธิของภิกษุทั้งหลายที่รับมาด้วย, ปริสุทฺธิของตนด้วย ปริสุทฺธิของภิกษุผู้นำนี้เท่านี้ย่อมมา, ส่วนปริสุทฺธิออกจากนี้จด