ข้อความต้นฉบับในหน้า
ข้อว่า อนุชาานามิ ภูญาเว อุปัชฌาย์ มีความว่า เราอนุญาตนี้ เพื่อให้กุฏิอุปัชฌาย์
สองบาทว่า ปฐมจิตตา อุปูชฌาย์ มีความว่า พระอุปชฌาย์จักเข้าไปตั้งใจไว้ด้วยอำนาจวาระกันบุตรอย่างนี้ว่า "ผู้เป็นบุตรของเรา." แมในบทที่สองกันนี้
สองบาทว่า สลชวา สนฺปติสฺสตา มีความว่า อุปชฌาย์กับสังธีรายกักเข้าไปตั้งความเป็นผู้นำ และความเป็นผู้นำใหญ่ (กะกันและกัน)
บทว่า สลฺกวตุทฺติกา ได้แค่ มีความเป็นอยู่ถูกส่วนกัน
๕ บาท มีบทว่า สาธู วา เป็นต้น เป็นไพจน์แห่งคำรับเป็นอุปชฌาย์
สองบาทว่า กานฺยา วิญฺญาณจี มีความว่า เมื่อสิทธิ์วิหาริกกล่าว ๓ ครั้งว่า "ขอนามจงเป็นอุปชฌาย์ของผมเกิดขอรับ." อย่างนั้นแล้ว, ถ้ะแขออุปชฌาย์รับอารักขาอุปชฌาย์ว่า "อุปชฌาย์อันท่านเดือดแล้ว" ดังนี้ ด้วยกายหรือวาจา หรือทักขาวา ด้วยอำนาจแห่งบท ฯ หนึ่ง ใน ๕ บทว่า สาธู เป็นต้น อุปชฌาย์เป็นอันสิทธิวิหาริกถือแล้ว
จริงอยู่ การใช้งาอปประกาศหรือการใช้กายเคลื่อนไหวให้ทราบเนื่องมาแห่งบทหนึ่งใน ๕ บทนี้ ของพระอุปชฌาย์ นี้แล้ว เป็นการถืออุปชฌาย์ ในข้อว่า "พึงถืออุปชฌาย์" นี้. [๒๔] ฝายพระเกจิจารย์ กล่าวหมายเอาคำรับว่า สาธุ. คำของพระเกจิ-