อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 126/233

ประโยค - คติสมันฝีปาก สกัดกั้น อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้า 119 พระธรรมเสนาดิราบพระอัยยผลของพระผู้มีพระภาค ใครจะยัง พระผู้มีพระภาคให้ทรงอนุญาตบรรพชาอีก จึงกล่าวว่า "นำพระองค์ จะยังพระราชหลกฤาให้หนวกอย่างไร พระเจ้าข้า?" ข้อว่า อตฺโถ อายสุมา สาริปุโจ ราชูมาร์ ฤา สุมาเชีย มีความว่า พระมหาโมคคัลลานเถระปลดพระกามารแล้ว ถอดผ้าผาดส่าย พระสาริุตรได้ฉวยสรงสน. พระมหากัสสปเถระ ได้เป็นโอวาทาบรรย์ ถึงบรรพชาขอูในสมบทมือใหญ่คนอปลกที่ อุปชามท่านนั้นเป็นใหญ่ ในบรรพชาและอุปสมบทนั้น อาจารย์ไม่ เป็นใหญ่; เพราะเหตุนี้ พระธรรมสังกาหาจึงกล่าวว่า "ครั้งนั้นแล พระสาริุตรผูมอายุ ยังพระราชกุมารีให้หนวกแล้ว" ดังนี้ ด้วยประกายอย่างนี้ คำบั่งงอันอุปัชฌาย์กล่าวว่า "ครั้ง นั้นแล พระเจ้าสุโธนทเตกะ ทรงเกิดความสดพระทัย เพราะ ทรงกล่าวว่า "พระกุมารผนวชแล้ว" ในเมื่อเขากล่าวว่า "ข้าเจ้า ขอพร" ดังนี้ โดยไม่ระบุอย่าง คำว่า "จงอ" เป็นคำไม่สมควร แก่นบรรพชิฎูผู้ลังุ่งชีวิตด้วยอุปาจาริยา ทั้งพระพุทธเจ้าทั้งหลายก็ไม่ ทรงประพฤติ; เพราะเหตุนี้ พระผู้พระกิริยาไรในพระบลนี้น ว่า "มหาพิตัรผูโทษะ พระตกตั่งหลาย ทรงเลิกพรเสีย แล้วแล" ข้อว่า ยนฺญก ญนาตฺ ตปปิโญ ยนฺญอ ญานวชฺช มีความว่า พระใดสมควรที่จะชะตจะประทานได้ด้วย เป็นพระโญมิสได้ด้วย [๓๐] คือเป็นพรอันอัญชุชนทั้งหลายไม่พึงครา เพราะกริยาที่รับของ