การใช้และการเข้าใจในทาสและภิญาณ : หน้า 107/233

ไม่เป็นสินใช้ ถ้ามีแม่กล่าวว่า “บัดนี้ ภูกุนี้บรรจบแล้วจักไปไหน เสีย,” พระเฑดจึงตอบว่า “ท่านจงรู้เองเถิด,” แม้อย่างนี้ เมื่อ ภิญานั้นหนีไป ย่อมไม่เป็นสินใช้แก่พระเฑดจังนั้น แต่ถ้าพระเฑด กล่าวว่า “บัดนี้ ภูกุนี้จ่อไปไหนเสีย เธออยู่ที่นี่แหละ” ถ้า ภิญานั้นหนีไป ต้องเป็นสินใช้ ถ้าเธอเป็นผู้มีคุณธรรมเป็นเหตุ ถึงพร้อมด้วยวัตร พระเฑดจึงกล่าวว่า “ภิญานี้ เป็นเช่นนี้” ก็ถ้า เจ้าหน่อยสมสะว่า “ดีละ” ข้อนี้เป็นอย่างนี้ได้เป็นราติ ก็ถ้า เขาตอบว่า “อย่านงงใช้ให้เล็กน้อยเถิด” พระเฑดจึงใช้ให้ ต่อมย่อมภิญานเป็นผู้ยังพระเฑดจึงให้พอใจขึ้น แม้เมื่อเจ้าหนนี้ เขาทวงว่า “ท่านงงใช่หมด” พระเฑดจึงควรใช้ให้เท็จ. และ ถ้าเจ้เป็นผู้สาดในฤทไฟส呼าปรินจาเป็นต้น มีอุปการะมากแก่ ภิญานทั้งหลาย พระเฑดจึงงงสงหาด้วยภิญาจารวัตรได้ ใช้หนนี้ เสียเถิด จะนี้แล. อินทวิวัฏถูกา จบ. [ทาสวัฏถูกา] ภิญฉันในข้อว่า น ภิกษุณ า ทาโล นี้ว่า ทาสัม ๔ จำพวก คือ ทาสเด็กภายในหนึ่ง ทาสที่ช่วยมาด้วยทรัพย์นี้ ทาสที่ บานามเป็นเณรหนึ่ง บุคคลที่ยอมเป็นทาสเองหนึ่ง ในทาส ๔ จำพวกนั้น ลูกนางทาสในเรือน เป็นทาสโดยกำเนิด ชื่อว่าทาสเกิด ภายใน บุคคลที่ช่วยมาดาสำนักวรรคดี ทาสที่เขาช่วยมา