คดีสงบป่าสักกีอ และพระวินัยมหาราคม : หน้า 192/233

ประโยค - คดีสงบป่าสักกีอ ถารกภาพพระวินัยมหาราคม ตอน ๑ หน้า 185 ถ้าได้ประมาณสิกม, ส่วนที่ลงคลุกคลามาออก ไม่เป็นสิกม. ส่วนที่ ไม่ลงไป ถ้าได้ประมาณสิกม ยงคงเป็นสิกม. บ่อนเทสมเป็นพื้นที่กลุ่ม, พูนจลักษมิยะ สำหรับให้จายที่สูง ขึ้น, คงเป็นสิกมตามเดิม. ชนทั้งหลายที่เรือนในสิกม, เรือนน เป็นอันถ้องอยู่ในสิกมด้วย. ขุดสะโบกธรณีในสิกม, สิกมันทีก เป็นสิกมอุ่นกันเอง. หัวน้ำไหลทะลุชวนทสิกมไป, จะผูกเดียวทำ สังกรรมในอาณสิกม ก็อวด. แม่มั่น มีจุดโคยากรุทสิกม. กินคุ ผู้มีผิถนึ่งอยู่ในแม่น้ำมีจุดโคยากรุท. ถ้าแม่น้ำนี้ผ่านไปก่อน, สิกมุก ที่หลัง; ไม่ยังกรรมไม่เสีย. ถ้าผูกสิกมก่อน. แม่น้ำผ่านไปทีหลัง; ภิกษุนี้ยังกรรมให้เสีย. องิญ ภิกษผู้ติดอยู่ ณ ภายใต้พื้นแผ่นดิน ย่อมยังกรรมให้เสียแหน่กัน. ถึ่นไพรมีอยู่ในลานฉันฑ์สิกม. ถึง แหล่งดินไทรนัน หรือย่านไทที่ยื่นออกนอกดินไทรนัน ขอดพื้นแผ่นดิน แห่งมหาสากีติ จดตันมิเป็นต้นที่เกิดในมหาสิกมานั้นดี; พึงชำระ มหาสิกมาให้หมดจดแล้วจึงทำกรรม, หรือดัดกลิ้งและย่านไทรเหล่านัน เสีย กระทำให้ต้องอยู่ข้างนอกก็ได้. ภิกษุนี้ไปบนถึงในเป็นต้น ที่ไม่งั้น ควรนำมาข้องตบาด. ด้วยประกาศอย่างนั่น ถึงแห่ง ต้นไม่ที่เกิดในมหาสิกมาดี อย่างไรก็ดี ย่อมอยู่ในลานแห่งฉันท์- สิกมาด้วย. ตามที่กล่าวแล้วนั่นแล. พึงชำระสิกมให้หมดจดแล้วจึงทำ กรรม, หรือดัดกลิ้งและย่านไทรเหล่านันเสีย กระทำให้ต้องอยู่ข้างนอก ก็ได้ ตามที่กล่าวแล้วนั่นแล. [๒๓] หากว่าเมื่อสงสังกิลงทำกรรม ในอานขันต์สิมา ภิกษุบางรูปนั่งอยู่บนถึงไม่ทอคออยู่บนอากาศ