การอนุญาตให้บวชในพระพุทธศาสนา : หน้า 41/233

ประโยค - ติดสำนึกผบ สําทิกา อรรถาธิปะวรรณ มหาวรราต ตอน ๑- หน้าที่ 34 ด่าง ๆ และจากชนบทต่าง ๆ. [๒๑] คำว่า อนุชนมิ ภิกขเว ตุมเหวานิ ตาส ตาส ตา ส ทิสรา เทศ เทศ ชนบทสอน ปฏิพาไทย เป็นกัน มิวินิจฉัย ว่า เมือจะให้ลุลุดผูพึ่งบรรพชาบวด พึงเว้นบุคคลที่ทรงห้าม ไว้ เริ่มต้นว่า “ภิญญันหลาย คนที่ถูกอาพาธ ๔ อย่างเบียดเบียน แล้ว อันท่านหลายไม่ควรใหบวด” ดังนี้ จนถึงอย่างนี้ว่า “คน ตามอดีหรือไมรนาหา อันท่านทั้งหลายไม่ควรใหบวด” ดังนี้ ข้าง- หน้าพึงให้บุคคลอื่นจากบรรพชาไทยบวด บุคคลแม้นนั้น อิมารดา บิดาอุญญาได้ออกแล้วเท่านั่น ; ลักษณะแห่งการอนุญาตซึ่งบุคคลผู้สมควรนั่น ขาเจ้าพรรษนในสูตรนี้ว่า “ภิญญัสหลายๆ มุตรที่มาราดิบ ไม่อนุญาต อันท่านทั้งหลายไม่ควรใหบวดภิญญใดพึงให้บวดภิญญ นั่นต้องทุกกฎ.” ก็แล่มอาให้บวดชุกบุตรผู้นจากบรรพาไทย ซึ่งมาราดิบอนุญาตแล้วอย่างนั้น ถ้่าว่ากุมครูผู้วันมาบรรพชาไทย ซึ่งมาราดิบอนุญาตแล้วอย่างนั้น ถ้าว่ากุมครูนั้น ยังไม่ได้ปลง ผม และภิญญะแห่ต่างก็มีอยู่ในสิ่งเดียวกัน พึงบอกกุญฎุกรม เพื่อประโยชน์แกการปลดผม, อาการบอกกุฎุกรมมัน ข้าเจ้า จักพรรณนาในสูตรนี้ว่า “ภิญญัสหลายๆ เราอนุญาตให้ภิญญบอก เลาะๆสัง ให้ภรรษณุในสูตรนี้ว่า “ภิญญัสหลาย เราอนุญาตให้ภิญญบอก เลาะๆสัง เพื่อทำกุฎุกรม.” ถ้ามีโอกาส พึงให้บวมของ ถ้าต้อง ขวนขวายด้วยกิจการมีอุทกเทศและปริจฉาเป็นต้น, ไม่ได้โอกาส พิง ส่งภิญญานุุมุปลน่งว่า “คุณจงให้ลูกตูดนี้บ่รง.” ถือภิญญนุ่ม ซึ่งอุปชมนายมิได้สงเดย แต่เธอใหวนวบแทนอุปชมนาย การทำอย่าง ๑. คำว่า ขนบ หมายความว่าประเทศหรือราชอาณาจักร. ๒. พีรโทผม.