พระอวีย มหาวรร ตตอน ๑ : หน้า 220/233

ประโโยค - คติสั้นบนปกสำหรับกิ อรรถภาพพระอวีย มหาวรร ตตอน ๑ - หน้าที่ 213 เมื่อแสงหาแล้วยไม่ได้ เป็นอันขออ้าง อีกอย่างหนึ่ง จะพึงคิด ไฟฟ้โพลงบนกระเบื้องก็ได้ ข้อว่า สุกฤษฎิ์พอ มีความว่า ภิกษุผู้เป็นมรรคชนั่น อัน ภิกษุทั้งหลายพึงสงเคราะห์ ด้วยคำอ้อนในเรื่ออวา อย่างนี้ว่า "ท่าน มาแล้วก็คืนและขอรับ, ที่นี่ก็มาได้ง่าย แกงและกับข้าวก็มี อย่าต้องเป็นกังวลเลย นินทาต่ออยู่เกิด," พึงอนุเคราะห์หน่อยด้วยการ พูดกันบ่อย ๆ พิงกสีก่อนด้วยให้เธอให้ตอบว่า "ครับ, ผมก็อยู่" อีกประกะหนึ่ง พิงสงเคราะห์และอนุเคราะห์ด้วยปัจจัย ๔ พิง เกลี้ยกล่อมด้วยคำอ้อนในอาระ, อธิบายว่า พิงเจรจาให้เสนาะ พิงให้นำด้วยสิ่งของต่าง ๆ มีอณเป็นดัง ข้อว่า อนุปตุก ทุกๆลูกสฺส มีความว่า ถ้าสงมั้งมวล ไม่ทำไร้, ต้องทุกกุฎทั้งผด. ในอธิบายนี้ พระเณรทั้งหลายก็ไม่พัน พวกภิกษุหนุ่มก็ไม่พ้น ภิกษุทั้งปวงให้เปลี่ยนวาระกันบำรุง เป็น อานิคมก็กุฎก็ไม่บ้าง. ในวาระของตน. แต่ภิกษุผู้เป็นมรรคชนั่น อย่าพึงนิ่งวิตกคิดมีการรบรมและให้มีสีผนเป็นดัง ของพระมาท เณรทั้งหลาย. แม้เมื่ออ์ข้อเธอไม่บ่มมีอยู่ พระมาทเณรทั้งหลาย ก็ควรมาสู่บำรุงทั้งเย็นเข้า. แต่ภิกษุผู้พรรดนั้นรูความมงอของพวก ท่านแล้ว พิงไปสู่ที่บำรุงของพระมหากระทั้งหลายเสียก่อน.[๑๕๐] ถ้าภิกษุผู้หวัง ซึ่งเป็นอุปจารของเธอมีอยู่, เธอพึงห้ามเสียว่า "อุปจารของผมมี, ท่านทั้งหลายของเป็นผู้วนวายน้อยอยู่เถิด."