คติสมุนปลาสำหรับภิกษา - อรรถาคมพระวินัย มหาวรรค : หน้า 156/233

ประโยค - คติสมุนปลาสำหรับภิกษา อรรถาคมพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 149 บทว่า อนุปุชณา มีความว่า เว้นจากอุปชณาหทุก ๆ อย่าง เพราะไม่ให้ถืออุปชณาห. คุณครูทั้งหลาย ผู้สนบสนบทแล้วอย่างนั้น ย่อมไม่ได้ความสงเคราะห์ โดยธรรม โดยอุบาย เขายอมเสื่อเท่านั้น ย่อมไม่เจริญ. หลายบทว่า น ภิกขุวอน อนุปุชณาโท เป็นต้น มีความว่า คุณครูชื่อไม่มีอุปชณาย เพราะไม่ให้ถืออุปชณาย ไม่พึงให้ปสมบ. เป็นอาติเล็กน้อยผู้ให้ปสมบตามด้วยอาการอย่างนั้น จำเนียมแต่รงบัญญัติสกบาบว่า "ภิกษุเฉพ็งให้ปสมบตาม ภิกษุนี้ต้องทุกกฎ" ส่วนกรรมหากำเริมไม่. พระอาจารย์บางพวกกล่าวว่า "กำบ" คำของอาจารย์บางพวกนั้น ไม่ควรถือเอา. แม้นในคำทั่วไป มีคำว่า สุนฺสม น อุปชณาเยน เป็นต้น มีอุกฺโธพญชุณฑเป็นอุปชาณียิ่งที่สุด ก็นินึนแล้ว. ข้อว่า อนุปฺติ เหตุสุตู มีความว่า ภิกษุผู้ไม่มีบารวยามเที่ยวไป เพื่อประโยชน์แก่บิณฑบาตะอันตนะจะได้ในเมือนัง ๒. ข้อว่า เลยถาว ปี ติดฉนี มีความว่า เหมือนพวกเด็กรถีม ชื่ออาชิวก. จริงอยู่ เดียวธิ๋เหล่านั้น ย่อมฉันบิณฑะอันตรกุลด้วยแกล้งและก็กในมือทั้ง ๒ นั้นเอง. สองบทว่า อนุปติ ทุกกุฎสูส มีความว่า เป็นอาบัติแก่ ภิกษุให้ปสมบตามด้วยอาการอย่างนั้นเท่านั้น. ส่วนกรรมไม่กำไรแม้ในวัตถุว่าอจิรกา (เป็นต้น) ก็แน่นิแล้ว.