ธรรมาภูมิในพุทธธรรม : หน้า 49/233

ประโยค - ติดสนิทปลาสักกิอ อรรถถพระวิเนษ มหาวรร ดอน ๑ - หน้าที่ 42 สองบว่า ธรรมาภูมิ อุปลาปี มีความว่า โลกาปิติมิรค ได้เกิดขึ้นแก่มวล สกทากามมรร ได้เกิดขึ้นแก่มวลพวก อนาคารม- มรร ได้เกิดขึ้นแก่มวลพวก จริงอยู่ มรรคลานั้นทั้ง ๑ ท่านเรียกว่า "ธรรมังกะ" ได้ว่าสายเหลากนั้นได้เป็นนั่นเอง ๑๐ คนในคุณวิล- ชาดก. ครั้งนั้นพวกเขาได้ฟังทีโลวาแล้วรักสิต ๕ บุพพกรรม ของหลายเหล่านั้นเท่านี้. [อุรวกัสสะปาวัตถุก] บทว่า ปูโจ คืเป็นหัวหน้า. บทว่า ปาโมกโจ มีความว่า เป็นผู้สูงสุด คือลิขปัญญาอ่อนแว บทว่า อนุปจจ ได้แต่ไม่ให้เสีย. สองบทว่า เถสา เตส มีความว่า (อ่ม) เผเหหนาก ด้วยเถ ของตน. บทว่า ปริยายตุย มีความว่า พึงครองจำเสีย หรือพึงให้ ออควายไป. บทว่า มกุฎ ได้แก่วาคโมโร. ข้อว่า น เตว จ โอ อรหา ยา อะท มีความว่า บุคคล ผู้ซึ่งดังเราสำคัญว่า "เราเป็นอรหันต์ อวดอ้างอยู่ฉันใด จะได้เป็น อรหันน์นั้น นามได้ก็เช่นเดียว." สงบทว่า อุตุเมน อุณหสีรวามูญ มีความว่า เราพึง อยู่ตลอดวันทั้งในวันนี้. บทว่า ผาสุกโมง คือตุ่มจะเกิดกุศล. ๑. บุ. ชา. ปรม. ๒๐. ชาตุกฎกถา. ปุจบ. ๗๘.