การปฏิบัติและอาบัติในพระพุทธศาสนา : หน้า 227/233

ประโยค - คติสนับสนับักิรา อรรถาธิปะวะ แนววรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 220 วิฉันฉในข้อว่า น ภิกขุจะ สภาคปฏิติ นี่ พึงราบดังนี้ :- ภิกษุทั้ง ๒ รูปต้องอาบัติได้ด้วยวัตถุรวมกัน มีวิกาลโภชนเป็น ต้น อาบัติที่เห็นปานนั้น ท่านเรียกว่า วัตถุปฏิกิริยา ฝ่ายภิกษุผู้ต้อง เพราะวิลักษณ์โภชนเป็นปัจจัย ผู้ต้องเพราะอนุธิติโภชนเป็นปัจจัย. อันอาบัติที่มีวัตถุร่วมกันนี้แล ซึ่งภิกษุแสดงแล้ว เป็นอันแสดงแล้วด้วยดีด้วยดีเดียว แต่เรือง ๒ ย่อมต้องอาบัติทุกอุวี คือ ผู้แสดงต้องเพราะเหตุที่แสดง และผู้รับต้องเพราะเหตุที่รับ อาบัติทุกกฎที่ต้องเพราะแสดงและรับนั้น เป็นอาบัติในวัตถุของกัน เพราะฉะนั้น สมควรแสดงกะกันและกันได้. วิฉันฉในข้อว่า สม นิโคล ภิกขุ เอมมสุข วชิโณ นี้ ในอันธกถาถกเถียงว่า "พึงบอกภิกษุผู้นิสากันเท่านั้น. จริงอยู เมื่อบอกแก่ภิกษุผู้เป็นสภาคกัน ความบาดหมาง ความทะเลาะและความแตกแยกสงบขึ้น เป็นต้น ย่อมได้ เพราะฉันนั้น จึงไม่ควรบอกแก่เธอ แต่พึงทำความผูกใจว่า "เราออกจากที่นี่แล้วจึงทำ คืน" ดังนี้แล้ว ทำอุบายสติคิลง." วิฉันฉในอนาปัติปิเทินสกะ พึงทราบดังนี้ :- ข้อว่า ต น ชานิส มีความว่า ภิกษผู้ถึงนิสสันเหล่านั้น ไม่รู้ว่า ภิกษุทั้งหลายเข้าสมแล้ว หรือไม่รู้ว่ากำลังเข้า. ข้อว่า อณัญเจติ อาวาสิกา ภิกขุ อกาจอญฺญติ มีความว่า