การคิดสมุนไพรในพระวินัยมหาวรรค : หน้า 189/233

ประโยค - คิดสมุนไพรจากกิริยา อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า 182 เป็นที่สุด คิดที่เป็นนิมิตฉะในคงอยู่ในที่เดิม เพราะฉะนั้น ควร ทำอายให้ปรากฏโดยรอบ หรือสกัดเจาะคิดที่มุ่งกันสี้ หรืออาจริ อ้างไว้ว่า "ตรงนี้เป็นแดนกำหนดสิมา" ก็ได้ ถิฏฐบงกดพาก ริยา จุดไฟใน ด้วยคำว่า "จ้างเผาสิมาเสีย" ย่อมไหมแต่สิมา, สมาหาไหมไม่ เมื่อจะผูกในเรือนคือกุฎิว่า อย่ากำหนดฝาเป็นนิมิต ควร วางคิดเป็นนิมิต กะสถานที่ว่างพอฤกษ์ ๒๐ รูปไว้ข้างในแล้ว สมมติสมาเกิด ร่วมในฝาเท่านั้น ย่อมเป็นสมา ถ้าในร่วม ในฝาไม่มีว่าวพอฤกษ์ได้ ๒๐ รูป ควรวางคิดนิมิตที่หน้ามุ่ง ก็ได้ แล้วสมมตสิมา. ถ้ามันนุ่มนั่นไม่พอ ควรวางนิมิต ทั้งหลายในที่ซึ่งน้ำตกจากชายกายายนอก แล้วจึงสมมติสิมา, ก็เมื่อ สมมติสมาอย่างนั้น เรือนคือกุฎิทั้งหมด เป็นอันตั้งอยู่ในสมาแก้ เมื่อจะผูกในกุฎิที่รัง ซึ่งมีฝาสำเนาเล่า, อย่ากำหนดฝาเป็น นิมิต ควรกำหนดแต่สิมา. เมื่อข้างในไม่มีว่าว [๒๓๑] ควรวาง นิมิตทั้งหลายไว้ที่หน้ามุขก็ได้ ถ้าหน้ามุขยังไม่พอ ควรวางสิมา นิมิตทั้งหลายไว้ในด้านน้ำตกจากชายกายายนอก แล้วกำหนด นิมิตสมมติสิมา. เมื่อผูกอย่างนี้ ย่อมเป็นสมาทั้งภายในทั้งนอก กุฏิที่รัง เมื่ออุผกบนปราสาทว่า, อย่ากำหนดฝาเป็นนิมิต พึงวาง สิมาทั้งหลายไว้ภายในแล้วสมมติสิมา เมื่อก็ในปราสาทไม่พอ, พึงวางสิมาทั้งหลายที่หน้ามุขแล้วสมมติสิมา. สิ่งที่สมมตอย่างนี้