คดีสนมป่าสกีา: ถรรกภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 206/233

ประโยค - คดีสนมป่าสกีา ถรรกภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้าที่ 199 อุทกุขเขย ย่อมไม่มีแม่มาทั้งสิ้น ย่อมพอดิตแก่กุหลานนั้น เสียแล้ว. ก็จำได้ที่พระมหาสุสบุตรกล่าวว่า "แม่่น้ำเฉพาะที่ไหลเพียง โขนหนึ่ง ในแม่น้ำนั้น ต้องเองก็โยชน์ตอนบนเสีย ทำกรรม ในถีโยชนตอนล่าง จึงควร;" ดังนี้. คำนั้นพระมหาโมคคัลลีเด็น เสียแล้ว. ในมหาวรรคกภาว่า "องค์ประมาณแห่งแม่น้ำ พระผู้ม พระภาคตรัสไว้ว่า วิญญูนึ่ง who ได้มนุษ ฯลฯ 3 ข้ามอยู่ ณ เทคแห่งใดแห่งหนึ่ง อันตรวจสอบเปรียบ,' แต่โยชนหนึ่งหรือถึง โยนหา ได้ได้คร่าไว้asm, เพราะเหตุนัน แม่น้ำใด มีลักษณะดัง กล่าวแล้วในหนหลัง ด้วยอำนาจแห่งสูตรนี้ จะทำสัมมวรรณตั้งแต่ คันน้ำแห่งแม่นั้น ย่อมควร แต่ภิกษุญาณอ จะออกกุญลกอจะอาโฏ ๆ กัน ทำกรรมในแม่น้ำนั้นไซร้. [๑๐๘] เธอทั้งปวงพึงรื่นเริงทุกเขบอื่นไว้ใน ระหว่างแดนกำหนดแห่งอุทกุขของตน และของภิกษุพวกอื่นเพื่อประโยชน์แห่งสมัยภิกษ, วันไปรอีกาว่าอุทกุขหนึ่งนั้น ควร แท้. แต่ก่อนกว่านี้ ไม่ควร." ในชาติสระและทะเล ก็นี้น่ะ ก็แปลกภูทั้งหลายพากันไป ด้วยคิดว่า "เราจักทำสัมมวรรณในแม่น้ำ," ถ้าแม่น้ำนเต็มเสมอ ฝัง จะต้องนั่งอาบน้ำก็ได้ พิงทำกรรมในแม่น้ำนั้นแล ถ้า ไม่ออ. เพียงสถิดอยู่ในเรือก็ได้ กระทำดิ้น แต่ไม่ควรทำในเรือ ซึ่งกำลังเดิน, เพราะเหตุไร ? เพราะว่า ชั่วอุทกูปหนึ่งเท่านั้น