กรรมวาระพระวินัยมหาวรรค: วิสุทธิมรรค ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 1 หน้า 150
หน้าที่ 150 / 233

สรุปเนื้อหา

ในบทความนี้เราจะพูดถึงหัวข้อจากพระวินัยมหาวรรคที่สำคัญเกี่ยวกับวิสุทธิมรรคและความเป็นนาค ในการศึกษานี้จะมีการอธิบายว่าการปรากฏตัวและฆ่าข้าราชภูมิระดับสูงเกี่ยวข้องกับธรรมวินัยอย่างไร รวมถึงความเกรงกลัวและอานาจที่มีในธรรมวินัยซึ่งส่งผลต่อการวินิจฉัยธรรมเกี่ยวกับมนุษย์และนาค มีการเน้นถึงการไม่เหมาะสมในการให้อุปสมบทแก่ผู้ไม่เหมาะสม การศึกษานี้ควรเป็นประโยชน์สำหรับผู้ที่ต้องการเข้าใจลึกซึ้งในหลักธรรมและปรัชญาแห่งพระพุทธศาสนาในด้านอุปสมบทและธรรมวินัย

หัวข้อประเด็น

- วิสุทธิมรรค
- ธรรมวินัย
- คติสมุนปาสตร์กี
- การวินิจฉัยในธรรม
- อุปสมบทและคุณสมบัติของนาค

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - คติสมุนปาสตร์กี กรรมวาระพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 143 สองบทว่า วิสุทธิมรรค มีความว่า กิฎฐันติ ด้วยอานาจ ความกลัว ละสมสัญญาเสีย ได้กระทำเสียงดังผิดครูป สองบทว่า คุรุมุข ฎุตต คำว่า คุรุม โบ อุตต บทนันท่านมิได้ทำการลบ อ ธิษฐานกล่าวไว้ ความสังข์บในคีนี้ ผู้ ศึกษาพึงทราบดังว่า "ท่านทั้งหลายแหละ เป็นนาค ชื่อเป็นผู้มีธรรม ไม่อจงงาม คือ ไม่เป็นผู้มีธรรมอค้นงามในธรรมวินัยนี้ เพราะ เป็นผู้ไม่ควรแก่การวินิจฉัยและมรรคผล." บทว่า สตายา ได้แก่ นางนาคนั่นเอง แต่ว่า เมื่อใด นาคัน เสพเมนคุณด้วยชาตอื่น ต่างโดยชนิดมีผู้เป็นมนุษย์เป็นต้น, เมื่อฉันย้อมเป็นเหมือนเทพบุตร ส่วนคำว่า ปัจจัยสองอย่างในพระ บาลีนี้ พระผู้พระภาคตรัสแล้ว ด้วยอำนาจแห่งความรู้ประกฏ ตามสภาพเนื่อง ๆ ในประวัติ ก. และกรรมซึ่งปรากฏตามสภาพ ย่อมมีแก่นาคใน ๕ กาล คือ เวลาปฏิสนธิหนึ่ง เวลาออกคราบหนึ่ง เวลาที่เสพเมนคุณด้วยนาคาชาติของตน (มาชาติสมกัน) หนึ่ง เวล ที่ว่างใจยังลงสูมาหลับหนึ่ง เวลาหนึ่ง. ในคำว่า ติฎฐานุคโต ภิกขุวา เป็นดังนี้ มีวิริฉันว่า จะเป็นนาค หรือจะเป็นสัตว์พิเศษผู้ใดผู้นั้นมีสมรรถนาพเป็นต้นกี ตามที ผู้ใดผู้หนึ่ ง [๓๓] ซึ่งเป็นมนุษย์ชาติ โดยที่สุดแม้ว่าทั้งสังกาทเวร บรรดามี ทั้งหมดเทวา พึงารบว่า เป็นคริฉาน ในอรรถนี้ ผู้่นอนภิญญาทั้งหลายไม่ควรให้อุปสมบท ไม่ควรให้อบรมพา, แม้ อุปสมบทแล้ว ก็ครอให้จบายายเสีย. ตรงฉากตัวดถูกา จบ.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More