กรรมภาพพระวินัยมหาวรรค ตอนที่ 1 : หน้า 221/233

ประโยค - คติสมัญปาฐกัล กรรมภาพพระวินัยมหาวรรค ตอนที่ 1 หน้า 214 แม้ว่า ภิกษุผู้ทรงของเธอไม่มี แต่ก็รูปนึ่งหรือ 2 รูป ผู้ ถึงพร้อมด้วยวัดในวัดที่อุบูลเอง กล่าวว่า “ผมจักทำกิจที่ควร นำแก่พระเณรเอง ภิกษุทั้งหล่องอยู่เป็นผาสุกเถิด” ไม่เป็นอาธิ แกภิกษุทั้งปวง ข้อว่า โอ อาวโอ คณุตฺโพ มีความว่า อาวาสนั้น อัน ภิกษุทั้งหลายผู็เหล่าไม่ฉลาด พึงไปทุกเดือน เพื่อประโยชน์แก่ การทำอุโบสถ, คืออาวาสนั้นแล ควรไปทั้งหมดฤดู และคิ๎มาหุด ที่เดียว; แต่พระผู้มีภาคตรัสสำเนียงว่า “ผู้ละไม่ลาด จำพรรษา” ดังนี้ ก็นี่แสดงกิจที่ควรทำในฤดูฝน ในพระบาลี ข้อว่า ณ ภิกฺขเวเตติ ภิกฺขุจีติ ตสฺมิ อาวาส วัสดุ วสฺสกฺ พิสฺสุ พีอาวัส ในความว่า ในการเข้าพรรษาแรก อย่าจำพรรษา ปราศจากภิกษุผู้สดาปฏิโมกข์. หากว่าภิกษุสดาปฏิโมกข์นั้นหลีก ไปเสีย หรือสิกเสีย หรืทำลากิริยาสิ้น ต่อเมื่อภิกษุทั้งหลาย จำพรรษาแล้ว, เมื่อภิกษุอื่น (ที่สวดได้) มืออุ่งแน่ จึงควร จำพรรษาในกาลเข้าพรรษาหลัง, เมื่อไม่มี ต้องไปนอาวาสอื่น เมื่อไม่ไป ต้องทุกกฎ.. แต่ภิกษุผู้สดาปฏิโมกข์นั้น หลีกไปเสีย หรือสิกเสีย หรืทำลากิริยาสิ้น ในการเข้าพรรษาหลัง พึงอยู่ (ในที่นั้น) ตลอด ๒ เดือน [ปาริสุทธิ และ ฉันทนะ] ข้อว่า กานยน วิญฺญาปติ มีความว่า ภิกษุผู้อาพยอมให้รู้ คือ ยอมให้ทราบการให้ปริสุทธิ์ ด้วยอวัยวะใหญ่เนื้ออันหนึ่ง