คำสอนเกี่ยวกับอาวาสและภิกษุ : หน้า 231/233

ทราบโปรดบอกสายสกุลเสยกัน." บทว่า น ปุณฺณฉติ ได้แก่ ไม่ถามถึงลักษณะของธูปบูดี้ หลานั้น คือ ไม่ถามก่อน ทำวรลวัตรอาลัย (คือวัตรใหญ่ไม่น้อย) แล้ว ทำอุโมทส่วนกัน. บทว่า นาฏวิจิตรนฤทธิ ได้แก่ ไม่สามารถจะยั้ย คือ ปราบปราม ข้อที่เป็นนานสำนักสกุลได้, อธิบายว่า ให้กับผู้เจ้ากลั้นเหล่านั้นละ ทิฏฐิผู้นั้นไม่ได้. ข้อว่า สกุณญา อวาสา มีความว่า ภิกษุทั้งหลายผู้ที่โบสถ มืออยู่ในอาวาสใด, ภิกษุไม่อาจ (ออก) จากอาวาสนั้นไปสู่อาวาสใด ในวันนั้นเทียว, อาวาสนั้น ยังไม่ได้ทำอุโมท ไม่ควรไป. สองบทว่า อนุญตุ สุขุม ได้แก่ เว้นจากภิกษุทั้งหลาย ซึ่งครบจำนวนเป็นสงฆ์. สองบทว่า อนุญตุ อนุตรา [๑๕๕] ได้แก่ เว้นอันตราย ๑๐ อย่าง ที่กล่าวแล้วในหทายหลังเสีย. แต่ว่า เมื่อมีอันตราย ก็อาจจะ ไปกันสงฆ์. มินินเป็นที่ ๔ หรือมินเป็นที่ ๕ โดยกำหนดอย่างที่สุด. ประเทศแห่งใดแห่งหนึ่ง มีความวากรรมนเป็นต้น ชื่ออาวาส. เหมือนอย่างว่า อาวาสเป็นต้นผิกษุไม่ควรไป นิจเอา, ถ้าภิกษุทั้ง หลายทำอุโมทสถายในวัด, สิมก็ดี, แม่น้ำก็ดี, อันภิกษุไม่ควรไปเพื่อ อธิษฐานอุโมท ก็ฉันนั้น. แต่ถ้ามีภิกษุบรรจุอยู่ที่สุมเมและแม่บ้านนี้ ใช่, จะไปสำนักภิกษุนั้น ควรอยู่. จะไปเสวยอาวาส แม้ที่ เลิกอุโมทเสียดายจะควรอยู่. ภิกษุได้ไปแล้วอย่างนั้น ย่อมได้แม่เพื่อ