คดีสนมป่าสีกา อรรถาภาษพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 130/233

ประโยค - คดีสนมป่าสีกา อรรถาภาษพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 123 เล่าอีกเทียว จึงให้บอซ. ส่วนอุตรฺใดมารครามิอนุญาตในเวลา ที่คนยังเด็กอยู่เทียวว่า "ท่านเจ้าของ ท่านยังเด็กให้บอซ.เกิด," ภายหลังในเวลาที่เด็กถึงความจริง กลับไม่อนุญาต. บุตรนี้นั้น ภิกษุองค์ไม่ได้บอกเสมารับคำบิดาไม่พึงให้บอซ. บุตรคนเดียวเทียว ไปกับมารครามิกล่าวว่า "ขอท่านจงให้น้องเจ้าบอซ.เกิด." และเขาอนุญาตว่า "ท่านจงบอกแล้วจงมา" จึงกล่าวว่า "ข้าพเจ้าไม่ไป, ถ้าท่านไม่ให้น้องเจ้าบอซ. จนเจ้าจะเผาวิมาร เสีย; หรือจะประหารพวกท่านด้วยคำสัง, หรือจะกล่าวความ ฉันหย่าด้วยผลาญสวนเป็นต้น ของอนุญาติงอยู่ปฏิญญาทั้งหลาย ของพวกท่าน; หรือว่าข้าพเจ้าใส่ต้นไม้ตาย; หรือจะเข้าไป ยังท่านกลางโตร; หรือจะไปประเทศอื่น" ดังนี้ สมหรอให้เขา บอซ. เพื่อสำรองรักษาเวลานั้น. และถ้าบิดาของเขา มาพูดว่า "เหตุไฉไลให้บุตรของเราบอซ?" ภูมุพึ่งบอกเนื้อความ นั้นแก่เขาทั้งหลายแล้วก็กล่าวว่า "ฉันให้เขาบวชเพื่อจะป้องกัน ไว้, ท่านทั้งหลายของสอบสวนบุตรเกิด." อันสมควรแท้ที่จะบอซ. ให้ท่านจะคิดว่า "เราจะถือคันไม้" แล้วขึ้นไปปล่อยมือและเท้า เสีย [ส?] บุตรคนเดียวไปต่างประเทศแล้วขอบาย. ถ้าเขาลา แล้วจงไปพึ่งให้บอซ. ถ้าไม่ได้แล้ว พิ้งส่งภูหนุ่มไปให้บอกลา แล้วจงให้บอซ. ถ้าต่างประเทศนั้นเป็นที่ไกลย่นัก. แม้จะให้บอซ. แล้วส่งไปแสดงพร้อมกับภูทั้งหลายก็ครั่ว. แต่ในอรรถกถาชื่อ กรุณาที่ว่า "ถ้าต่างประเทศเป็นสถานไกลด้วย ทางกันดารมากด้วย