คติธรรมปาสาทิกา อรรถาธิบาย พระเวสร์ ยมหารก ตอน ๑ : หน้า 195/233

ประโยค - คติธรรมปาสาทิกา อรรถาธิบาย พระเวสร์ ยมหารก ตอน ๑ หน้า 188 ยิ้มเรืองชั้วคราว จอดไว้ในที่ผู้อาศัยมาแล้ว กำหนดนมิด, เรือ นั้น จัดเป็นธราวาเหมือนกัน." ในทว่า ฐานวา นั้น พระมหาสมุทรเถระกล่าวว่า "นิสัมกัดติ สีมิกดี ย่อมไปด้วยกรมวา, มา ได้ไปด้วยเรือไม่; แต่พระผูมพระ ภาคตรอนญญุตราวิ ว่า, เพราะฉะนั้น ต้องเป็นเรือประจำแก่ ๆ จึงจะสมควร." ข้อว่า ฐานุต ว มีความว่า แม่ว้าใด มีสะพานสำหรับ พวกคนเดินเท้า ซึ่งทำเสร็จด้วยไม้ขนาดกัน หรือเรียบด้วยแผ่น กระดานดีดี มีสะพานใหญ่ควรแก่การสัญจรแห่งสัตว์พหนะ มีช้าง และม้าเป็นต้นดีดี ขั้นที่สุด แม้สะพานที่พอดีไปได้คนเดียว ซึ่งเขา ตัดไม้ประกอบพินเป็นทางสัญจรของมนุษย์ทั้งหลาย ในขณะนั้นเอง ย่อมบอกว่า "สะพานดาวร" เหมือนกัน แต่ถ้าแม่เอมิอีดหวาและ เถาวัลย์เป็นต้น ที่ผูกไว้ข้างบนแล้ว ยังไม่อาจนำมาเข้าไปโดยสะพาน นั้นได้ ไม่ควร. ข้อว่า อเวรุป ทินีปรสัง สมมุนิจู ว มีความว่า ในแม่ว้าใด มีรือประอำหรสะพานดาวมีประการดังกล่าวแล้วนั้น ที่ทำตรงกัน นั้นเอง, เราอนุญาตให้สมมติณีที่ประสมเห็นปานนั้นในแม่ว้านั้นได้. [๑๓๓] ถ้าเรอประจำดีดี สะพานดาวรดีดี ไม่มีที่ทตรงกัน, ขึ้นไป บ้างนบหรือคงไปข้างล่างหน่อยหนึ่ง จึงมิ, แม้อย่างนี้ ก็วร. แต่ พระกรวิกิตสะเทกล่าวว่า "แม่ในระยะเพียงดาวทหนึ่ง มีเรือประจำ หรือสะพานดาวร ก็ความ."