คำสอนจากคติสมัยปางกิริกา : หน้า 139/233

ประโยค - คติสมัยปางกิริกา อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า 132 นั่น ภิกขูพึงให้บูชาด้วยลิงคณาสนาที่เดียว. เมื่อหน้ากันนี้ แม้นใน คำที่กล่าวว่า "พึงให้บูชา" มีมินี้เหมือนกัน. [เขย่งสังสกาก] บทว่า ปรงณกคุณูโตก็แก้ บูรณของลูกเก่า คือถึง ความอ่อนอับโดยลำดับ. บทว่า จิณโกลุณโณ มีอรรถวิเคราะห์ว่า ญาติทั้งหลายผู้จัก กันในสกุล ฝ่ายมารดาและฝ่ายบิดา ของเขา สิ้นแล้ว สายสุดแล้ว คือ ตายแล้ว เหตุนั้น เขาสอว่า จิณโกลุณโโ ผู้ญาติซึ่งรู้จัก กันในสกุลสิ้นไปแล้ว. บทว่า อนิโชติ ได้แก้ ยังไม่ถึง. สองบทว่า ผติ กาตุ ได้แก้ เพื่อให้เจริญ. สัพว่าว่อ อิ่ม เป็นอุโยชนัตถนาด. บทว่า อนุญฺชยมโน มีความว่า กุลบุตรนั้น อนท่าน อบลีนําไป ณ ส่วนข้างหนึ่งแล้ว ถามถึงการปลูกผมและหนวด การ รับผ้าคาสะยะ การถือลุปมฺญ์ ฤทธาวาและธรรม เป็นที่อึ้คัย. สองบทว่า เอตมฺทูติ อาเจโล ฯ มีความว่า บอกข้อที่ตน บอกเอาเองนั่น จำเคิมแต่ต้น. ในคำว่า เอกฺุษากโล ภิกฺขวา นี้ มีวิจารณ์ว่า คนเอกะ- สังกาสกี้ ๓ ชนิด คือ คนลักษณะหนึ่ง คนลักษณะสอง คนลักษณะ ทั้ง ๒ อย่างหนึ่ง.