อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 188/233

ประโยค - คติสมัยปท่าท่�...อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า 181 นิยติแห่งขันธ์ทิสมแล้ว ลำดับนั้น จึงกำหนดนิยติสมิสมุติริก แล้วกำหนดนิยติแห่งสมิสมะ; ครับกำหนดนิยติในสมณสถานอย่างนี้ แล้ว, ปราณามะสูสมิใจ จะพูดสมิในกอจอง, แม้มึอ เป็นเช่นนั้น ก็ครูพูดดังต้นแต่ต้นสมิไป โดยยึดตามที่กล่าวแล้ว ก็บรรดาสังหามหลายที่ส่งผู้กล้าเพนั้น ภิกษุทั้งหลาย ผู้สัตย์ อยู่ในขันธ์สมิยา ย่อมไม่ทำให้เสียรรรมของเหล่าภิกษุผู้ทำรรรมใน มหาสิยา หรือผู้สัตย์อยู่ในมหาสิยา ย่อมไม่ทำให้เสียรรรมของเหล่าภิกษุทั้งสองพวก, [๒๔] แตก็ผู้ สติในสมิสมิยา ย่อมทำให้เสียรรรมของเหล่าภิกษุผู้สัตย์ในมหา- เทศกะทำรรรม; จริงอยู่สันนิษฐานก็อยู่ว่าด้วยแต่ [วิธีพูดสมิบนศกอดเป็นต้น] อันที่จริง ธรรมคสมิสมัน ซึ่งภิกษุสูงผู้แก่แล้วบนพื้นแผ่นดิน อย่างเดียวเท่านั้น จึงว่าเป็นอุปผุ หามิได้ โดยแท้ สิมิที่ ภิกษุสูงผุไว้นบนศาลาดีกดี ในเรือนคืออัณฑดี ในมุกที่แสนดี ในปราสาทดีดี นบยอดเขาดีดี จัดว่าเป็นอันผุแล้วเหมือนกันทั้งนั้น สถานที่เหล่านั้น เมื่อภิกษุทั้งหลายจะผุนบนศาลาดาด อย่า สักครอย หรือจุดหลุมตำครก บนหลังศาลาทำให้เป็นนิสิต ควรวาง ศิลาที่ได้รูปเป็นนิสิตแล้วกำหนดให้เป็นนิสิต, สมดั้วกรรม-ร า. ในลางกรรมวาจา สมัยอุ้มหลังลงไปยังบ่อน้ำแผ่นดิน ๑. ตามนัยโฆษณาแปลว่า---ข้องถึงความเป็นกำหนด.