พระวินัย มหาวร: อรรถถาวร และ อุปชามาอาจารย์ : หน้า 85/233

ประโยค - ตัตสนับปะทาคัมภีร์กถาอรรถถาวร พระวินัย มหาวร คอน - หน้าที่ 78 กี่ดี ในละแวกบ้านกี่ดี สัทวิหาริกได้ยินเสียงแล้วว่า "เสียงอุปชามยของเรา" นิสิษฐะรัง เมื่อจำไม่ได้ ไม่ระงับ วิจินฉัยในการพบปะกันเท่านั้น [โสภาสัญญาวิถินฉัย] [๕๑] ลักษณะแห่งอุปชามาอาจารย์ โดยย่ออันใด ที่พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ในหนหลักว่า 'ภูกะทั้งหมด เราอนุญาตให้ภิกษุผูฉาดสามารถที่พระรามครบ ๑๐ หรือเกินกว่า ๑๐ ให้ลมตรในสมบัติให้สัย' ดังนี้ บัดนี้ เพื่อแสดงลักษณะอันนั้นโดยพิสดาร จิงรำคำว่า ปญญาฌิ ภิกฺขเว องฺคี สมมฺนาถ เป็นตน บรรดาบทเหล่านั้น ลองบวกว่าปญญาฌิ องฺคี ได้แก่อก็ไม่เป็นคุุณ ๕ จริงอยู่ ภิกฺขุนันเป็นผู้ซื่อว่าประกอบด้วยองคไม่เป็นคุุณ ก็เพราะไม่ประกอบด้วยองค์แห่งธรรม ๕ มีกริกัลเป็นตน ข้อว่า น อุปสมบทตถกพ ได้แก่อ ไม้พึ่งเป็นอุปชามยให้กุฎุมฺภอสมฺมต์ ข้อว่า น นิศสโย ทาถกฺโพ ได้แก่อ ไม้พึ่งเป็นอาจารย์ให้ นิสมฺ กี่ว่า อาสนะน เป็นตน ในองค์ ๕ นี้ พระผู้มีพระภาคตรัสหมายเอา คิล สมาธิ ปัญญา ผล และ ปัจจเวกขณาแห่งพระอรหันต์ ก็สามปัญญาเผ้าคันนดาหนี้ พระผู้มีพระภาคตรัสแล้ว ด้วยอำนาจแห่งกิญจุูไม่สมควร หาได้ตรัสด้วยอำนาจอันองค์แห่งอาบัติ не.