บทความเกี่ยวกับพระวินัยและการทำอุุปสตของพระเถระ : หน้า 199/233

ประโยค - คติของสมเด็จปาเกี้ยว ถวากภาพพระวินัย มหาวรร คตอน ๑ หน้า 192 แม้ในข้อความ ยตุก วนาน เศษ โลญ ภิกษุ วิริยะ นี้ มีวิจินฉัยว่า ถ้่าวัดที่อยู่ของพระเถระพอแกก็ญังเป็นที่สำราญ (สะดวก), พึง ทำอุุปสตในวันที่อยู่พนีุ้ แต่ถ้าวัดนั้นอยู่ในประเทศอันไม่ราบ เรียบปลายแดน พิงบอกแก่พระเถระว่า "ท่านผู้เจริญ วัดที่อยู่ของ ท่านเป็นถิ่นที่ไม่สำราญ (ไม่สะดวก). นี้นไม่มีโอกาสสำหรับภิกษุ ทั้งหมด, ที่วาสนนี้นมีโอกาส, ท่านสมควรจะไปที่วาสนนั้น." ๑๓๔ หากว่า พระเถระ ไม่มา, พึงนำฉันทะและปาริสัทของท่านมา แล้ว ทำอุุปสตในสถานที่ผาสุกเพียงพอแก็ฏฐ์ังทั้งปวง. บทว่ อนุญฺญวิทฺทธ มีความว่า วัด ชื่ออันธวนะ ห่าง จากรุงรฉชดกีปรฺมาณกวาดูงเท่าน้ัน, พระเถระอาศัยวัดนี้อยู่ มาจากอันธวนิทริหวันนั้น สู่รุงรฉกุ์ เพื่อทำอุุปสต. อธิบาย ว่า "จริงอยู่ มหาวิหาร ๑๙ ตำบล รอบรุงรฉกุ์ มีสิมา อันเดียวกันทั้งหมด, สิมาแห่งมหาวิหารเหล่าน้น พระธรรมเสนาภูมิ; เพราะเหตุนี้นั้น พระมหากัสสปะจึงจัดงม เพื่อให้สามัคคีแก่งสง ในวาหวัน." สองบทว่า นที ตรุนโด ได้แก่ ข้ามแม่น้ำ ชื่อสิปปิยะะ. ข้อว่า มนุ วุโฒ อะโล มีความว่า ได้เป็นผู้มีภาวะอัน น้ำพัดไปถึงนิดหน่อย. "ได้งว่า แม่น้ำนั้นไหลลงจากภูเขาธญีฤกษ ได้ไปด้วยกระแส อันเชียว, พระเถระไมทันใส่ใจถึงน้ำในแม่น้ำนัน้ ซึ่งกังไหลเชียว จึงได้เป็นผู้กุ้น้ำพัดไปหน่อยหนึ่ง, แต่ไม่ถึงกับลอย, จิราทั้งหลาย