คดีสนับสนุนสถีกา อรรถถากพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 83/233

ประโยค - คดีสนับสนุนสถีกา อรรถถากพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 76 เมื่อเล่างอาจสิมาไป เมื่อกลับเสียแม่ในอุปจาริมา นิรียังไม่ระลึก ก็ถ่า [๔๕] อาจารย์บอกอันเตาฮว่า "ฉันจากไป ที่โน่นนะคุณ." และเมื่ออันเตาฮาว่า "ฉันจากไปเมื่ออธ." ตอบว่า "เวลาเย็น หรือดอนกลางคืน," พออันเตาฮึรับว่า "ดีแล้ว" นิรียังจงทันที. แต่ถ้าอาจารย์บอกว่า "พร้งนี้ฉันจักเที่ยวบินทาบวมแล้วเลยไป," ฝ่ายอันเตาฮิรับว่า "ดีแล้ว" นิรียังไม่ระลึก ก่อนดอมวันหนึ่ง ต่อวันรุ่งขึ้นจึงจะรับ. อาจารย์บอกว่า "ฉันจากไปบินนาบที่บ้านโน้นแล้ว จึงจะว่า จะไปหรือไม่ไป" ถ้า ไม่ไป, นิรีไม่ระลึก. ถ้ามีเมออาจารย์บอกว่าว่า ไปแล้วลูกอันเตาฮหนิวว่า "อย่าพึ่งไปก่อน กลางคืนหรือกันแล้ว จึงค่อยภทร," แมห่รึกันแล้วไปไป, นิรีก็ไม่ระลึก. ถ้าอันเตาฮิและอาจารย์ทั้ง ๒ ต่างออกสิมาไป ด้วยกรณียกังบางอย่าง, ลำบัน. ถ้ามืออิจคิดจะไปเกิดขึ้น อาจารย์ไม่ทันบอกลา ไปเสีย แล้วกลับแต่เพียงใน ๒ เลขทุบาท. นิรียังไม่ ระลึก. ถ้างั้น ๒ เลขทุบาทออกไปแล้วจึงกลับ, นิรียังระลึก. อาจารย์และอุปัชฌาย์ อยู่ในที่อื่น ล่วง ๒ เลขทุบาทออกไป นิรีจะรับสิกา. อาจารย์คำสกา มรณภาพ ไปช้าริดเสีย นิรียังทันที. ส่วนในการสั่งบังคับบมีวิจฉาว่า ถ้าอาจารย์เป็นผู้มีปรารภนา จะสัจจริง ๆ จึงหลักออกเสื้อประมาณมิสุ, แต่เมื่อสุดท้าย เป็นผ้าถืออาลัยอยู่ว่า "อาจารย์ประถมามาเราสิถึงจริง แต่ท่านยังเป็น