คติธรรมปาติโมกข์ อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ : หน้า 214/233

ประโยค - คติธรรมปาติโมกข์ อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 207 เข้าไป นี่คืออันตราย [๔๕] สัตว์พิมพ์เป็นต้นกัลกิญจ์ นี่ชื่อ สีลิสิปนตราย ภิกขุอาพาธ หรือทำกาลกิริยา หรือพวกคนมีเวร กัน ปองจะฆ่า จับกิญจ์นั้น นี่ชื่อชีวิตวินตราย มนุษย์ประสงค์ให้ ภิกษุผู้นั้นหรือหลายรูปเคลื่อนจากพระมหาวรรณ์ จับเอาไป นี่ชื่อ พรหมวินตราย ในอันตรายเห็นปานนี้ พึงสวดปาฏิโมกข์ได้จะดี จะพึงสวด อุกาสที่หนึ่ง หรือ สอง อุกาส ๓ อุกาส ๔ อุกาส เมืองต้น กีดาม ในอุกาสเหล่านี้ มีอุกาสที่ ๒ เป็นต้น เมื่ออุกาสใดดังสวด ไม่จบ มีอันตราย อุกาสแม่นั้น พึงสวดด้วยอุตตบทที่เดียว [อัญเชนา] บทว่า อนุญาตุ ได้แก่ ไม่ได้รับบาปหรือ หรือไม่ได้รับบาป ก็ในอัญเชนากริจารณ์ การเชิญ เนื่องด้วยภิกษุผู้อภิสรจะแสดงธรรม ซึ่งส่งสมมติมี เนื่องด้วยพระสังเวนะก็มี เมื่อภิกษุผู้อภิสรจะแสดง ธรรมนันไม่มี ภิกษุเรียนพระสังเวนะแล้ว หรืออันพระสังเวนะอัน เชิญแล้ว ก่อนได้รับเพื่อกอภิธรรม พระสังเวนะ ถ้าในวัดที่มีพระธรรมกิจกม. พึงสั่งตาม ลำดับวา ระ ภิกษุผู้อ่านท่านว่า "เจงองสวดธรรม" ดีดี ว่า "เจง จงแสดงธรรม" ดีดี ว่า "เจงองให้ธรรมมาณา" ดีดี พิงกล่าวธรรม ได้ทั้ง ๑ วิถี แต่ภิกษุได้รับคำสั่งว่า "เจงสวด" ย่อมได้เพื่อสวด เท่านั้น ผู้ได้รับคำสั่งว่า "งบแสดง" ย่อมได้เพื่อแสดงท่านนั้น ผู้ ได้รับคำสั่งว่า "จงสวดสรญญะ" ย่อมได้เพื่อสวดสรญญะเท่านั้น